Αντε παιδί μου,θα αργήσουμε,θα το χασουμε το λεωφορείο......
άρχισε να φωνάζει η μάνα μου περνώντας δίπλα μου
με το άρωμα του γιασεμιού να την ακολουθεί κατά πόδας.
Στολισμένη με το όμορφο εμπριμέ βαμβακερό της φόρεμα
με την φουντωτή φούστα,την μεσάτη ζώνη,και τα ψιλοτάκουνα άσπρα παπούτσια της στα χέρια,
ξαναγυρνάει και στέκεται μπροστά μου.
-Δεν μου λες θυγατέρα ποιος φόρεσε τις γόβες μου και τις τσάκισε στις μύτες.?
Ωωωωχ......αυτό το είχα ξεχάσει που έκανα τσάρκες
με την ξαδέλφη μου την Ανθούλα φορώντας και οι δύο τα ψηλοτάκουνα των μανάδων μας...
αυτές τις γόβες τις είχα στο ματι από δυο χρονών........
τις έβαζα κρατιομουν απο την ντουλάπα για να μην πέσω...
κοιτούσα στον καθρέφτη αλλά δεν προλάβαινα να σταθεροποιηθώ κάπως και να ισορροπήσω.
Πικραμένη απο την αποτυχία μου ξαναπροσπαθούσα...και ξανα έπεφτα.
Η προσπάθεια κράτησε κανα δυο χρόνια,ώσπου λόγω ηλικίας, τις ...φόρεσα επιτέλους και περπάτησα.
Ααααχχ τι χαρά...τι όμορφα που αισθανόμουν.
Ήμουν κι εγώ μαμά.
Φορούσα τα ψηλοτάκουνα της μαμάς μου.
πήγαινα πέρα δώθε μεταξύ σάλας και παιδικού δωματίου.
Κουζίνα δεν τολμούσα να πάω,διότι είχε σκαλοπάτι και...άσε καλύτερα μην γκρεμοτσακιστώ...
-Εγώ θα φταίω τώρα αν δεν σε πάρουμε μαζί μας στα Φάρσαλα
στο παζάρι που θα πάρουμε και χαλβά.?
Τι ήταν να το πεί αυτό η κυρά Κατίνα.?
Δεν με σκότωνε καλύτερα.?
Εμείς τα μικρά ζούσαμε στο χωριό(στα Βρυσιά),με την λαχτάρα του παζαριού.
Μας
έπαιρνε από το χέρι η μάνα και πηγαίναμε καμαρωτές και πεντακάθαρες...
τι τραβούσε η καημένη να μας καθαρίσει από τον κουρνιαχτό(σκόνη) του κάμπου.
Κατακαλόκαιρο βλέπεις...ζέστη που έφτανε τους 38-40 βαθμούς.
Δεν την νοιώθαμε την ζέστη τότε. Ο ήλιος ήταν φίλος.
Μεγαλώναμε κάτω απ'αυτόν χωρίς καπέλα και προφυλάξεις.
Μέσα στα βαμβακοχώραφα, στα αμπέλια που είχαμε τότε στις ''κοκκαλίτσες'''η στις πηγές του ποταμιού στο 'Γκιόλι''.
Για τα μικρά παιδιά βέβαια ήταν η γιορτή της χρονιάς.
που έλεγε η γιαγιά μου ,είχε άλλη αξία όταν τον αγόραζες
με την καραμελωμένη όψη του και χοντροκομμένη ζάχαρη
με κανέλα απο πάνω και τον έτρωγες στο ζαχαροπλαστείο.
Σαν μεγάλωσα λίγο κι έμαθα να τον φτιάχνω μόνη μου,
πέταξε και η γοητεία του παζαριού.
ΣΑΠΟΥΝΕ ΧΑΛΒΑΣ ΦΑΡΣΑΛΩΝ
Δεν είναι δύσκολο να τον φτιάξετε και δεν έχει καμιά σχέση με τους ετοιματζίδικους.
Υλικά
2 ποτήρια νισεστέ
2 ποτήρια ζάχαρη
5 ποτήρια νερό
4 κουταλιές της σούπας βούτυρο
κανέλα
Σε μια κατσαρόλα ανακατεύετε τη ζάχαρη. Μόλις αρχίσει να σκουραίνει αρκετά
Ρίχνετε μέσα το νερό στο οποίο έχετε διαλύσει την ζάχαρη.
Υπάρχει πιθανότητα την ώρα που σκουραίνει η ζάχαρη να αρχίσει να καραμελώνει.
Μην ανησυχείτε ,θα διαλυθεί σιγά σιγά με το νερό.
Ρίχνετε και το βούτυρο και ανακατεύετε αργά και σταθερά σε σιγανή φωτιά,για 15'περίπου.
Αφού πια είναι έτοιμος τον ρίχνετε σε μικρό βουτυρωμένο ταψάκι
και τον ισιώνετε από πάνω με την σπάτουλα.
Αν θέλετε από πάνω να είναι με κρούστα,τότε σε προθερμασμένο δυνατό φούρνο(250'),
βάζετε το ταψί το πολύ για 10',αφού από πάνω έχετε ρίξει πολύ χοντρή ζάχαρη
ως ένα φλιτζάνι τσαγιού περίπου. Αφήνετε να κρυώσει και καλή όρεξη..!!!!!!
***************************
*Στις 15 Αυγούστου η παραδοσιακή πανήγυρη των Φαρσάλων, διαρκεί 8 ημέρες.
Πρόκειται για έναν θεσμό που έχει διάρκεια πάνω από 400 χρόνια.
Τουρκικές πηγές αναφέρουν ήδη την εμποροπανήγυρη των Φαρσάλων που γινόταν στα Ταμπάκικα, πλάι στον χώρο του Απιδανού ποταμού (τουρκιστί Ταμπάκος,ίσως λόγω των πολλών βυρσοδεψείων), το έτος 1608.
Από τότε το παζάρι των Φαρσάλων στις 15 Αυγούστου υπήρξε ένας ζωντανός
και δραστήριος θεσμός για την πόλη και αναφέρεται από αρκετούς περιηγητές στα χρόνια της τουρκοκρατίας.
Και από Έλληνες λογοτέχνες που περιόδευσαν και περιηγήθηκαν στην πόλη,
όπως ο Κων/νος Κρυστάλλης, ο Ανδρέας Καρκαβίτσας .
Ο θεσμός αυτός δίνει ζωή στην πόλη, που φημίζεται και για τον χαλβά της
και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της.
γινόταν και η λεγόμενη ζωοπανήγυρη, η οποία καταργήθηκε σιγά σιγά.
