Και να πεις πως δεν της τα'λεγε.;
Αλλά που αυτή.
Ήταν τόσο αγκυστρωμένη πάνω τους,που δεν τα άφηνε σε ησυχία,δεν τα άφηνε να αναπνεύσουν,να αυτονομηθούν...τρομοκρατημένα συνεχώς.
ΜΗ εκείνο,ΜΗ το άλλο.
ΜΗΝ τρεχεις,θα πέσεις.
ΜΗΝ περπατάς στα χορτάρια,θα σε τσιμπήσει κανένα φίδι.
ΜΗ βγαίνεις έξω με αυτά τα παιδιά,ΔΕΝ μου φαίνονται "σόι".
ΜΗ φοράς αυτά τα ρούχα,ΔΕΝ είναι καλά.
ΜΗΝ αργήσετε το βράδυ,ΔΕΝ είναι σωστο..θα με αναγκάσετε να σας κλειδώσω έξω.
ΔΕΝ είναι καλό το φαγητό που μαγείρεψες...ΔΕΝ καταλαβαίνεις τίποτα "ολόκληρη"κοπέλα;
ΔΕΝ ειναι δυνατόν να το κάνεις αυτό,τι θα πει ο κόσμος;
Εμενα ΔΕΝ με σκέφτεστε;
ΜΗ τολμήσεις να πας να μείνεις μονος σου.
ΔΕΝ θα σου ξαναμιλήσω.
ΜΗν ξαναφέρεις αυτόν τον μαλλιά στο σπίτι,ΔΕΝ είναι πρέπον.
ΔΕΝ προκειται να πάτε εκδρομη με το λύκειο,ξεχάστε το.
Τα άκουγε όλα αυτά η γιαγιά,απο την γωνιά της και μάτωνε η ψυχή της για τα εγγόνια της.
Μια χαρα παιδια ήταν.
Καλοί χαρακτήρες,το έβλεπες στα μάτια τους.
Αλλά η κόρη της τα είχε "δέσει"με αόρατο αγκαθωτό σύρμα..
Την μάλωνε που και που..της έλεγε κάποιες συμβουλές,αλλά αυτή,τον χαβά της.
Το προτελευταίο που της είπε ήταν πως με αυτο που κάνει,κάποιο παιδί θα φυγει και δεν θα ξανα κοιτάξει πισω και το άλλο θα μισοτρελλαθει.
Σαν να μιλουσε σε τοίχο.
Είδε κι απο ειδε η γιαγια και μια μέρα που είδε τα εγγόνια της τρομοκρατημένα,πόνεσε η ψυχη της...είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι.
Παίρνει την μαγκούρα της,την κραδαινει μπροστα στην κόρη της,και της λέει:
ΤΕΡΜΑ τα ΜΗ και τα ΔΕΝ..
Διότι αυτό που θα γίνουν τα παιδιά σου,θα ειναι..ΜΗ-ΔΕΝ....τ'ακούς; ΜΗΔΕΝ.!!
Σφιγγει τα δόντια παίρνει δύναμη και της δίνει μια μαγκουριά,στο δεξι της χέρι,που το είχε απλώσει για να της "κόψει" την κουβέντα.
Ακούστηκε ενα κρακ..ενα σπάσιμο κοκκαλου,ενα ουρλιαχτο πονου κι ενας γδούπος..λυποθυμίας.
Τα εγγονια της έκπληκτα απο αυτή την αγανακτησμενη χειρονομία,υπεράσπισης τους..είχαν μείνει άφωνα..με ανοιχτό το στομα..
Πέρασαν τα χρονια,τα παιδιά μεγάλωσαν μέσα σε αγάπη,ηρεμία,επιβράβευση..
Σπούδασαν,έγινε επιστήμονας ο γιός,ζωγράφος η κόρη
Παντρεύτηκαν καλούς συντρόφους,εκαναν οικογένειες..
Εχει πιάσει να κεντάει την μωρουδιστικη προικα καθώς περιμένει το πρώτο εγγονάκι απο τον γιο της.
Το χέρι της εχει εκεινο το κουσούρι,απο το σπάσιμο,απο τότε που της το χτυπησε η μάνα της απελπισμενη για να σώσει απο την αναμενομενη καταστροφη τα εγγονια της.
Πιανει και το τριβει λιγακι,κοιτάει ψηλά στον ουρανό,μπας και κρυφοκοιτά η κυρα Ευανθία μέσα απο τα μπαμπακένια σύννεφα.
-Σε ευχαριστω μάνα..σε ευχαριστω..έπρεπε να μου ειχες σπάσει το κεφάλι,όχι το χέρι τότε..
ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΟΥ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ.
Διότι αν δεν ειχε γινει αυτο..δεν θα ειχα παιδιά τωρα.
ΔΥΟ ΜΗΔΕΝ-ΙΚΑ θα ειχα..
