Η Γιώργαινα..

 Καλησπέρα φίλες και φίλοι.!!

Καλή αυριανη 1η Σεπτεμβρίου 2021.

-Η αλήθεια είναι πως ολος της ο κόσμος,

 ήταν τα μέρη που γνώριζε απο μικρή.

Το χωριό,η ρεματιά,το μεγάλο γεφύρι,

το μικρό λιβάδι πάνω στα βουνά και τα ζωντανά της...μια φορα ειχε παει και στην πολη..τρεις ώρες δρόμος με το μουλάρι..κι αντε παλι πισω..

Γιορτές και σχόλες λίγες...ετσι για να ξεχωρίζει την διαφορά απο τα Χριστούγεννα,τις Απόκριες,του Ευαγγελισμού,το Μεγαλοβδόμαδο,την Ανάσταση...και μετά,της Παναγιάς,μεγάλη η χάρη της..της ειχαν δόσει και το όνομά της..μα κι αυτή τοχε ξεχάσει..απο τότε που της προξένεψαν το Γιώργη το Μητσεα..σαν έδωσαν λόγο,οι μεγαλύτερες απο το σόϊ,μαζι με την πεθερά την φώναζαν νυφούλι..μετα τον γάμο,την έλεγαν νύφη...και σαν απογέννησε κι άρχισε να μεγαλώνει τα επτα παιδια...το ένα μετα το άλλο τάσπερνε ο μακαρίτης..δεν χαμπάριαζε τίποτα..όσες φορες γυρναγε απ το μαντρι..καβαλαγε..σαν τα ζα...απο τότε, ήταν η Γιώργαινα..κομμάτια μια ζωή για τους άλλους..δική της δεν ειχε..σάμπως την υπολόγιζαν  σαν άνθρωπο..σαν χέρια ναι..σαν ποδάρια ναι..σαν σωμα για τις...ανάγκες ναι...αμα την εβρισκαν και μοναχια στα βουνα απο τοτε που τους αφησε χρόνους ο μακαριτης και ειχαν κάψες την κουτρουβάλιαζαν εκει δα...

Που ν'ανοίξει το στομα να μιλήσει στην πεθερά..εσυ φταις που δινεις δικαιώματα...άμα δεν κουνήσει η σκύλα την ουράααά..τα'σκλια δεν ουρμάν.

Έτσι πέρασε η μισή ζωή..μεγάλωσαν τα παιδιά,πήγαν φαντάροι μακριά..τα κουρίτσια τα πάντρεψε με προξενιό στα γύρω χωριά..χαμένα κι αυτά στην καθημερινότητα..μονάχα ο μικρός πήρε των οματιών του κι έφυγε..ανήμερα 21 τ'Απρίλη του 67 το έσκασε μ'ένα καράβι λαθρεπιβάτης για την Αμέρικα..το θρήνησε αυτό το παιδί..το μοιριολόγισε όσο κανέναν..ούτε για τον μακαρίτη τότε που τον έφαγαν οι λύκοι κάτω στο βάλτο δεν είχε θρηνήσει τόσο..και περάσαν κι άλλα χρόνια κι αυτή τα μαύρα δεν τ'άβγαλε ποτές. Πότε για την μάνα,πότε για τον μακαρίτη,πότε για τον αδελφό..και στο τέλος για αυτό το μαυροπαίδι το μικρό το Νικουλή. Ξεθώριασαν κι αυτά πάνω της σαν την ψυχή της..τι να περιμένει πια.?Βγάζει έξω αυτά τα λίγα ζωντανά..παρέα είναι..της δίνουν και τα καλούδια τους..μα το γάλα,μα το γιαούρτι,μα το τυρί,μα τι μυζήθρα...μα το μαλλί..

Σταυρώνει τα χέρια καμιά φορά,σκύβει το κεφάλι και τα κοιτάει..σημαδεμένα από το χρόνο,την κούραση,τον πόνο,τις κακουχίες.."κοιτάει" και προς τα πίσω και μονολογεί..γιατί Θεούλη μ'τάκανες έτσι.;..γιατί οι άνθρωποι να πεθαίνουν και να το ζούμε;Γιατί να τους θάβουμε να τους ξεθάβουμε..να μαζεύουμε τα κόκαλα μεσ'απ'τα χώματα κι όλο βασάνισμα κι έξοδα.;και πόνο..¨?

Γιατί να μην γίνεται μια πεταλούδα η ψυχή και φφφφρρ να φεύγει..κι εμείς να λέμε: Ήταν η ώρα του να φύγει...όποια ώρα κι αν είναι..

Και μετά τρομαγμένη γι'αυτα που ξεστόμισε,σταυροκοπιέται για την αμαρτία και αρχίζει τα Πατεριμα...Θεέ μ'σχώραμε..

Γιούλη Μαραβέλη 31/8/18

Φωτο απο το διαδίκτυο,η οποια μου έδωσε και την έμπνευση για το κείμενο.

Kalyazin,το πνιγμένο μοναστήρι.

Το Kalyazin Καλυαζίν,βρίσκεται στη δεξιά όχθη του Ανω Βόλγα,167 χλμ απο την Μόσχα.

Μια πόλη με παλιά ιστορία που ανθει το εμπόριο,η αλιεία και η μεταποίηση της,η υλοτομία,αλλα και ο τουρισμος.

 Το 1937-1942 ,επι Στάλιν και καθώς είχαν αρχίσει οι κατασκευές υδροηλεκτικών εργων και φραγμάτων στην Ρωσία,ενα σημαντικό μέρος της παλιάς πόλης, συμπεριλαμβανομένων όλων των κύριων αρχιτεκτονικών μνημείων της,

το σύμπλεγμα των μοναστηριών,με ναούς αφιερωμένους και στον Αγ.Νικόλαο,πλημμύρισαν μετά την έναρξη λειτουργίας του υδροηλεκτρικού σταθμού Uglich. 

Ο παλιός καθεδρικός ναός του Αγίου Νικολάου βρισκόταν στο δρόμο της νέας δεξαμενής. μοναστηριού.Μονής Makaryev

 Το 1936-1940, διαλύθηκε και πλημμύρισε μαζί με το παλιό τμήμα της πόλης. 

Η δεξαμενή απορρόφησε τα 2/3 της Καλυάζιν, και 4 ντουζίνες οικισμούς της περιοχής. 

Το ιστορικό τμήμα του Kalyazin, το μαργαριτάρι του, το μοναστήρι της Τριάδας, ο καθεδρικός ναός Nikolsky και πολλά άλλα, έχουν περάσει για πάντα κάτω από το νερό. Ένα από τα πιο όμορφα καμπαναριά ,στην περιοχή του Άνω Βόλγα βρίσκεται ανάμεσα στο νερό.

Αποφάσισαν να διαλύσουν τον ναό και άφησαν τον καμπαναριό ως φάρο.

Οι ιστορίες και οι μύθοι για τις βυθισμένες 12 καμπάνες του,και συγκεκριμένα την μεγάλη που ζύγιζε 8 τόνους ειναι πολλές.

Οι ντόπιοι λένε πως αυτή η καμπάνα,χτυπούσε δυνατά,πριν απο κάθε τραγωδία,εθνική.

 Βρίσκεται 75 μέτρα πάνω από την επιφάνεια του ποταμού κι είναι πόλος έλξης πολλών τουριστών όλο το χρόνο, καθώς τον έχουν κατασκευάσει έτσι ώστε να είναι εύκολη η πρόσβαση και εντός του καμπαναριού.

Τώρα είναι το κύριο σύμβολο του Kalyazin,όπου συρέουν χιλιάδες τουρίστες. Το 2016, τοποθετήθηκαν νέες καμπάνες που

 ο χτύπημα τους,συνοδεύει κάθε θεία λειτουργία στις εκκλησίες της πόλης.

Παρ'όλο που εψαξα πολυ στο διαδικτυο,

δεν βρηκα φωτογραφιες του μοναστηριου,εσωτερικά ή κοντινές, ή αν αυτα τα ιερα κειμήλια μεταφέρθηκαν αλλού,πράγμα μάλλον αδυνατο λόγως αθεΐας του κουμουνιστικου καθεστώτος,πουθενα.

Ισως να βρω,οποτε θα τις βαλω εδω.

Φωτογραφίες απο το διαδίκτυο

Η γιαγιά έχει τάμπλετ.

 Καλημέρα.!!

Όμορφη εβδομάδα για όλους σας.!!

Ευχαριστώ πολύ για τις ολόψυχες ευχές σας.!!

Φέτος δεν ήταν σαν άλλοτε.

"Εντός των τειχών"ο αόρατος τίτλος.

Εχθρός αόρατος μας εξολοθρεύει.

Παρηγοριά για πολλούς,το διαδίκτυο.

Δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα αισθανόμουν χαρά,απο τις ευχές,τα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα "άγνωστων",γνωστών ανθρώπων.Είναι σαν να τους έχεις δίπλα σου,με την διαφορά που δεν βλέπεις,πως είναι ή τι κάνουν ή τι φοράνε εκείνη την στιγμή.Σημασία έχει ότι όλα αυτά είναι καλοπροαίρετα.

Η νέα κατάσταση ειναι εδώ.

Προσαρμοζόμεθα  συνειδητά αλλά και ασυνείδητα.

Ποτέ δεν μπορείς να αλλάξεις την ροή των καταστάσεων.Τουλάχιστον αυτής της εξέλιξης. 

Η μάνα και η γιαγιά στο χωριό,απέκτησαν τάμπλετ.

Της το αγόρασαν τα παιδιά,για να μπορει να τα βλέπει,και να είναι "παρούσα",στις γιορτές και τα γενέθλια τους,ακόμη και στην καθημερινότητα τους.Τι μου το φέρατε Τάκη μ'.?

-Μα δεν ξέρω παιδάκι μ' τι να κανω.Δεν έχει ούτε ενα κουμπί πάνω του αυτο το μαραφετι.

-Είναι εύκολο γιαγιά.Το ακουμπάς σαν να το χαϊδεύεις κι αυτό σε ακούει.

-Ασε που θα βλέπεις και την λειτουργία και τις φιλενάδες σου που σκόρπησαν στα πέρατα της γης.

Μένει έκπληκτη η γιαγιά,μα και δύσπιστη.Δεν μπορεί τόσο γρήγορα να συλλάβει αυτο που της είπε ο εγγονός της.

Δηλαδή..ρωτάει σιγανα,σαν να φοβάται μην πετάξει η απάντηση που λαχταρα και δεν βγει αληθινη...δηλαδή..θα μιλησω και θα δω την Μαρία της Γιώργαινας,να πω και χρόνια πολλά.?

-Ναι γιαγια.!!

Είναι πολύ εύκολο.!!

-Έχω 60 χρόνια να την δω. Από τότε που πήρε το βαπόρι για την Αυστράλια..

Φτωχά παιδιά,δίχως αύριο,δίχως στον ήλιο μοίρα..

Πήραν των οματιών τους και χάθηκαν..λενε κατι γνωστοί,πως,πρόκοψαν εκεί που πήγαν.Μακάρι.Ηταν ολα τα αδέλφια καλά παιδιά...

Πως τα έκανε πως βρήκε άκρη ο εγγονός,15Αυγουστο σε ώρα που να μην κοιμούντε στην Ελλάδα ή την Αυστραλία,συνδέθηκε μέσω SKYPE,με τον εγγονό της Μαρίας.Η οικογένειά της,στην γιορτινή τραπεζαρία,ντυμένοι όλοι με τα καλά τους.Στην κεφαλή του τραπεζιού,μια ασπρομάλλα γιαγιά,με τα μαλλιά μαζεμένα κοτσίδα-κότσο,όπως εκαναν οι χήρες στο χωριό,με την καλοσύνη και την χαρά διάχυτη στο πρόσωπο της..

Γύρω της παιδιά,εγγόνια,γαμπροί κ νύφες και δυο μωράκια δισεγγονάκια.

-Μαρίααα μμμ..!!!! χρόνια πολλά φωνάζει η γιαγια απο την Ελλάδα,με τα μάτια γεμάτα καθάρια κρυστάλλινα δάκρυα.

-Γιωργία μμμμμ...απαντά εκείνη..τόσο μακριά,αλλά τόσο δίπλα..τα σπίτια τους τότε,ένας τοίχος τα χώριζε.

Μα στις χαρές μα στις λύπες,όλα ακούγονταν,απο το μεσοτοίχι.

Και τα σκαλάκια που έβγαιναν στο καλντερίμι..παραπλεύρως κι αυτα.

Σαν έβγαιναν οι μάνες με το πλεχτό να πλέξουν λιγάκι το απομεσήμερο,να ξεκουραστεί το μυαλό τους,να ετοιμαστεί κουτσα κούτσα και κανένα προικιό,παρ'όλη την φτώχεια τους.Κόρες είχαν.Δεν γινόταν να τις στείλουν "ξεβράκωτες",στα νεα τους νοικοκυριά,σαν παντρευτούν.

Μικρή κοινωνία το χωριό.

Πάνω στα θαλασσοδαρμένα βράχια,πως κατάφεραν οι πρόγονοι να κτίσουν τα σπιτάκια τους.?

Αγώνας συνεχώς,μια στη θάλασσα,που τους μισούς τους πήρε στην αγκαλιά της,υποσχόμενη προκοπή μεγάλη και πλούτη,μια στην γη,που κάθε της πόντο με χώμα τον αξιοποίησαν φυτεύοντας οτι μπορούσε να'ναι ανθεκτικό.

Έφτασαν στα 20 τους χρόνια η Γεωργία και η Μαριώ.

Που και που έρχονταν και καμμια προξενήτρα,στην πόρτα τους.

Οι γονιοί,μελετούσαν με προσοχή τι να κάνουν.

Καλός ο Θοδωρής βρε γυναίκα,αλλά δεν έχει στον ήλιο μοίρα αυτο το παλληκάρι.

Η φαμίλια του είναι  φτωχή σαν εμας.Πως θα πορευτεί η κόρη μας και τι οικογένεια θα στήσουν μέσα στην φτώχια.?

Χθές ήρθε γράμμα απ'την Αυστράλια απο τον ξάδελφό μου το Νικολό.Να τις στείλουμε κάτω να κάνουν προκοπή. Είναι μέρος πλούσιο,άμα δουλέψουν θα προκόψουν.

Τι λες άντρα μ'.;

Θα στείλω τα κουρίτσια μ' πίσω απ'τον ήλιο.?

Πότε θα τα ξαναδώ.?Ποιός θα μας κλείσει εμάς τα μάτια. Αποτρελλάθκεις.?

-Η φτώχεια και η δυστυχία γυναίκα είναι χειρότερος θάνατος.Το αποφάσισα.Τελεία και παύλα.Τα κουρίτσια θα τα στειλου στην Αυστράλια.

Εχω κάτι κουτσοοικονομίες στην άκρη για ώρα ανάγκης αρρώστιας,θα με βοηθήσει και ο πάπα-Πέτρος ειπε,και θα δουλεύω στ'αμπέλια τ να τα ξεχρεώσω.

-Μα ο Θοδωρής;ψέλλισε η μαυρομοίρα η μάνα...σκεπτόμενη την λαχτάρα της θυγατρός της για αυτόν..

-Ας πάρει την Γιωργία του Τάκη..είναι σε καλύτερη μοίρα απο μας.

Δυο μπογαλάκια,δυο αδελφες και το άγνωστο μπροστά τους..

Η καρδιά της Μαρίας..πίσω στο νησί..στην σκέψη του Θοδωρή,που ποτέ δεν ακούμπησε..

Κι ο Θοδωρής παντρεύτηκε την Γεωργία,πρόκοψε,εργατικό παλληκάρι,τον βοηθούσε κι ο πεθερός του ο μπάρμπα Τάκης,με όποιο τρόπο μπορούσε..μα με τα χέρια του,μα με την καρδιά του.

Δυό κόρες και δυο γιούς έφερε στον κόσμο η Γεωργία.

Άλλαξαν οι εποχές,μάθαν πέντε γράμματα,πήγαν παρα πέρα.

Στις 4 άκρες της Ελλάδας..μα ήταν εδώ..στην πατρίδα.

Πέρυσι "έφυγε" ο παπούς Θοδωρής,γεμάτος απο κούραση,αγώνα,χρόνια,μα ευτυχισμένος.

Είχε πετύχει να κάνει καλή οικογένεια,με την κυρά,να κρατάει σωστα και αξιοπρεπώς το νοικοκυριό και τα παιδιά της..

Μαρίαααααααα μουυυυυ..φιλούσε με αναφιλητα το ταμπλετ η γιαγιά..ήθελε τόσα να της πεί...μα ο ήχος ήταν ενα βογκητό αγάπης..

Έκλαιγαν όλοι και οι απο εδώ και οι απο "κει.

Συγκλονισμένοι απο τα απωθημένα συναισθήματα των δυο υπερηλίκων φιλενάδων..

Υ.Γ.  Η 1η φωτο απο το ιντερνετ.

Και το όνομα αυτής:Παναγιώτα.

 Καλημέρα σας.Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες,χρόνια πολλά σε όλο τον κοσμο.

Και στις φίλες,που ζουν στο εξωτερικό.

Μεταξυ αυτων,εγω η Παναγιώτα και ο γιος μου,Παναγιώτης.

Γιάλτρα Αιδηψού,άνοιξη 1959

....και το όνομα αυτής.?

Κοιτάζει ο παπά Θανάσης ερωτηματικά την νονά μου.

-Γιούλη...απαντά αμέσως αυτή.

Άλλο...άλλο απαντά συννεφιασμένος ο παπάς.

Δεν είναι Χριστιανικό όνομα αυτο.

-Πανα'ι'ού πετάγεται αρπάζοντας την ευκαιρία της στιγμιαίας αμηχανίας της νονάς μου, η γιαγιά μου.

-Τι πράγματα είναι αυτά.?

Δεν υπάρχουν τέτοια ονόματα στην εκκλησία...

φωνάζει νευριασμένος ο παπάς μ'αυτές τις τρελές που έμπλεξε και το...τροφαντό νιάνιαρο στα χέρια του που κλωτσάει και σκούζει.

Παίρνοντας μόνος του την θαρραλέα απόφαση και ξέροντας το βαπτιστικό όνομα της γιαγιάς μου,καθότι σχεδόν μαζί ειχαν μεγαλώσει στην αυλή της γιαγιάς Σταθούς,λέει:Και το όνομα αυτήή ή ηηςςςςς: Παναγιώώώτααααα.!!!!!

Μετα την βάφτιση,αφου μου εδόθη του όνομα με την χαρη της Παναγίας μας,κατηφόρισαν όλοι προς το πατρικό της οικογένειας,να γιορτάσουν το χαρμόσυνο γεγονός.

Τα ανοιξιάτικα λουλούδια στο φόρτε τους,μέσα στις γλάστρες τις φρεσκοβαμμένες με λουλάκι.

Η φύση γυρω,γιορτινη με τα θάμνα κ τα δέντρα ανθισμένα,όσο έβλεπε το μάτι στην πλαγιά,μέχρι κατω στην θάλασσα.

Απέναντι τα Λουτρά(Αιδηψού),που τις ήρεμες ώρες άκουγες τους θορύβους του.

Οι αυλές,οι πεζούλες  και οι κορμοί των δέντρων,γαλακτισμένα μέρες πριν,τα καλοσιδερωμένα τραπεζομάντηλα  με τις χειροποίητες δαντέλες με το βελονάκι στο λιακωτο,και στην αυλή,στρωμένα με μεζέδες και καλούδια,που η μάνα μου η κυρά Κατινα είχε φτιάξει με τα χεράκια της,καθώς και οι ονομαστές Θεσσαλικές πίτες της,τα κρασια και το τσίπουρο της φαμιλιας,που οι ίδιοι έφτιαχναν,σε καράφες πάνω στα τραπέζια, χταπόδια λιαστα,μπαρμούνια με φρεσκες τομάτες και ριγανη,αρνί ψητο στον φούρνο του Βόρρη,τα θαλασσινά,τα ψάρευε η φαμίλια με την ανεμότρατα που είχε μεσιακή με τον κουμπάρο τον Πουλάδα(παρατσούκλι),μπακλαβάδες,δίπλες και γλυκά κουταλιου,και άλλα πολλα.

Οι αδελφοι του αείμνηστου πατέρα μου,ο Νίκος και ο μικρότερος αυτών αείμνηστος Βασίλης,συνομοτούσαν πως θα με προσφωνούν.

Θα την λέμε Γιούλη την μικρή,λέει ο θείος Νίκος,συμφωνει και ο Βασιλης.

Παίρνει το αυτί της γιαγιάς μου την συζήτηση και πετάγεται.

Εγώ θα την φωνάζω Παναγιού,ο κοσμος να χαλάσει...

-Μάνα δεν είναι όνομα αυτο για μικρό κοριτσακι...

-Τι γιουλι και βλακείες,ψάρι στο γιαλό είναι;

ανταπαντα η γιαγιά.

-Να πεις ειναι στην ηλικια σου,αντε να την φωνάζουν έτσι,συνεχίζουν οι θείοι.

Κράτησαν βδομάδες αυτές οι λεκτικές αντιπαραθέσεις ώσπου να συνηθήσουν το χαϊδευτικο που αποφάσισε ο παπούς Μαραβέλης.

Σαν έπιασα μολύβι στα τέσσερά μου χρονια,μου έμαθε πως να κάνω καλλιγραφικα το μονογραμμά μου:Π.Μ.

Αυτα με ...μένα.

Βοήθεια μας η σημερινή ημέρα και πιο πολύ στους συνανθρώπους μας που επλήγησαν απο τις φωτιές.⚘

Ενα διαδικτυακο κέρασμα για την γιορτή μας:φωτο απο Χρυσές συνταγές.

Καμμένη γη..καμμένες ψυχές.

 Καλημέρα.

Καμμένη γη..καμμένες ψυχές.

Βόρεια Εύβοια..

Τέτοιες καμμένες ωρες,τέτοιες στιγμές της κόλασης,είναι που που σε αποτελειώνουν.

Που θέλεις να πάρεις ενα τσεκούρι ή ένα πολυβολο,να πας στην βουλη και να κανεις το μακελειο.

Να μην αφήσεις ρουθουνι.

Ξεχνώντας τα πιστεύω σου χριστιανικά και ηθικά,ξεχνώντας τα πάντα.

Μόνο και μόνο για το άδικο.

Διότι ξαφνικά ανακαλύπτεις πως μια σπίθα μπορεί να σου καταστρέψει τον αγώνα και το όνειρο μιας ζωης.Δεκαετιών.

Τι ήθελες ο καημένος?

Ενα σπιτάκι στα μέτρα σου,τα χωραφάκια σου,ενα μεροκάματο.

Ή να βλέπεις τα πευκα και το "δάσος"που μεγάλωσαν 100 χρόνια πριν απο σένα,να σου δίνουν ψωμι.

Να ξινεις με υπομονη λιγο λιγο τον κορμο τους για να σου δόσουν τις πολύτιμες σταγόνες του ρετσινιου.

Κι εσυ να ανεβοκατεβείνεις κακοτράχαλα βουνά,μεσα στον καύσωνα,χωρις να παραπονιέσαι και να λες δοξα τω Θεω.

Ή να περιμένεις.. να περιμένεις να καλοκαιριάσει,να έρθουν για διακοπές οι Ελληνες που χρόνο με τον χρόνο γινατε και φίλοι,να πάνε στο κάμπινγκ,ή να νοικιάσουν κανένα δωμάτιο,να γίνει αυτο το παρε δοσε,να μαζέψεις κανενα φράγκο για τον χειμώνα.

Ή να ρίχνεις απο βραδυς τα δίχτυα σου στα ανοιχτά,αυτή η ψαρόβαρκα δίνει ψωμί στην οικογένεια,δίνει ονειρο στα παιδιά σου,να σπουδάσουν να προκόψουν.

Και το πρωί δεν πρόλαβες να βγάλεις τα ψάρια στον μώλο που θα σε περιμεναν όρθιοι στην σκάλα γνωστοι κι άγνωστοι να δουν τι έχει δόσει η θάλασσα,να πάρουν.

Μια σπίθα φωτιάς ,και η συνεχόμενη αδιαφορία του κράτους,σε ξαναέστειλαν αδιάβαστο στα τάρταρα,στο έρεβος.

Γράφω και κλαιω φίλες και φίλοι.

Αγαπώ τον τοπο μου,γνωρίζω καθε μερια του.

Απο το Καντήλι μέχρι το βουνο της Λιχάδας.

Η Β.Εύβοια ειναι ενα ευλογημένο μέρος,που ποτέ δεν το αφήνουν να σηκωθει όρθιο.ΠΟΤΕ.

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΦΟΝΙΑΔΕΣ εκ προθέσεως.

Αυτοί ειναι.

Κι εμεις δυστυχώς,έχουμε αφαιρετική μνήμη...επιλεκτική.

Διαγράφουμε ολα τους τα κακα και κρατάμε το υποκριτικό χαμόγελο μιας αμφίβολης υπόσχεσης για το αύριο.

Οταν ενας λαός δεν μαθαίνει απο τις εθνικές καταστροφές και τραγωδίες,δυστυχώς είναι άξιος της μοίρας του..Γιούλη Μαραβέλη.

5/8/21.

Φωτο απο το internet.

Ο δρόμος του φεγγαριού.

 Πανσέληνος....Φεγγάρι,ολόγιομο.

Γνώριζε από μικρή τον δρόμο του φεγγαριού.

Ήξερε τι ώρα θα περνούσε από τις αλυκές ,

που τιμωρημένες από τον ήλιο..

πάντα διψούσαν για ζωή..

Τι ώρα θα περνούσε έξω από το στοιχειωμένο φάρο,

που μόνο μέρα έριχνε το βλέμμα της επάνω του..

λες κι αν τον έβλεπε νύχτα,όλες οι μάγισσες και τα ξωτικά,

τον δρόμο θα έβρισκαν κατά πάνω της...

μόνο από το βλέμμα της..

Πότε έκανε παιχνίδια με τα δελφίνια της

και πότε θα έφτανε μπροστά στην πόρτα της στο ακροθαλάσσι..

και αφού έλεγαν δύο τρεις κουβέντες μεταξύ τους,

σαν καλοί κι αγαπημένοι φίλοι,

αυτό συνέχιζε την αιώνια πορεία του

κι αυτή άφηνε το λιμάνι

κι ανηφόριζε στο καλντερίμι για την πλατεία του χωριού.

Δεν φοβόταν ποτέ..παρέα της οι ήχοι της νυχτιάς..

γνώριμοι από γεννησιμιού της.

Καληνύχτα μαγική για όλους σας.

Γιούλη Μαραβέλη 5/8/13

Φωτο: από το διαδίκτυο.

Της Αγιά Σωτήρας στα Γιάλτρα.

 Καλημέρα σας φίλες και φίλοι,μπήκε ο Αύγουστος και μετρώ τις ώρες,για την άδεια μου,

Εύχομαι να είστε όλοι καλά.

-Αντε Παναγ'ι'ού...θ'αργήσουμε. Όλος ο κόσμος θά έχει κατεβεί.

Δεν επιτρέπεται εμείς που έχουμε την πρώτη ελιά να την έχουμε άστρωτη.

Ο παππούς ντυμένος με το κουστούμι του και την ρεμπούμπλικα,

είχε φέρει τον Κίτσο το μουλάρι μας πεντακάθαρο και ξυστρισμένο να λάμπει.....

ντυμένο το σαμάρι του με το χράμι με τα κρόσσια,

που είχε η γιαγιά γι'αυτή την περίπτωση.

• Το έφερε στο πλάι απο το βραχάκι που ήταν στην άκρη του κήπου μας που κοίταγε απο ψηλά την θάλασσα και εγώ πατώντας το βραχάκι σαν σκαμνί,κάθισα στα καπούλια του Κίτσου.

Πεντακάθαρη,με το κίτρινο φουστανάκι μου με τα φρού φρού(είχε μια αδυναμία σ'αυτά τα φορεματάκια η μάνα μου η κυρά Κατίνα η Θεσσαλιώτισσα),με τα άσπρα παπουτσάκια μου ,

δώρο της νονάς μου της Μαρίας,και τα μαλλάκια μου πλεγμένα κοτσιδούλες 

και δεμένα με άσπρους φιόγκους.
Ο παππούς κάθισε στο σαμάρι μονόπαντα για να μην τσαλακωθεί το κουστούμι έλεγε.
Η υπόλοιπη φαμίλια είχε κατεβεί κάτω στο λιμάνι και πέρασε απέναντι με την βάρκα μας.
Εγώ ήμουν η'ουρά' του παππού. Όπου πήγαινε ακολουθούσα. 

Ήταν υπομονετικός...όλο να μαθαίνω ήθελα και προστατευτικός μαζί μου καθότι κορίτσι.

Αρχίσαμε ν'ανεβαίνουμε προς τα καφενεία του χωριού,

να κατηφορίζουμε για λίγο προς την άλλη βρύση και να ανεβαίνουμε πάλι προς το έμπα του χωριού.

1. Σ'εκείνο το σημείο η θέα είναι πανοραμική.Μπροστά και προς το βάθος του ορίζοντα βλέπεις μια άλλη θάλασσα,όχι την δική μας.Λίγο προς τα 'δω τα δικά μας βουνά.Πιο κοντά μας και μπροστά στα πόδια μας ο όρμος των Γιάλτρων με τον ανεμόμυλο τότε του Βεργή,απέναντι τα Λουτρά(Αιδηψού),και μπροστά μας κι αριστερά φαίνεται η Αγιά Σωτήρα που γιορτάζουμε την χάρη της.Ο ήλιος τώρα άρχισε να φαίνεται σιγά σιγά.
2. Εχει ακόμη δροσιά παρ'όλο που είναι Αυγουστιάτικη μέρα.
3. Πάντα μ'άρεσε το κατέβασμα σ'αυτο το σημείο καθώς πηγαίναμε στην χάρη της.
4. Στην κατηφόρα το μουλάρι έγερνε μπροστά,έτσι ήμουν πιο άνετα στα καπούλια.Σαν ανεβαίναμε όμως στην επιστροφή για το χωριό,η ζέστη,ο ιδρώτας και η ανηφορική θέση που γλιστρούσα στα καπούλια ήταν πολύ κουραστικό για μένα καθώς έπρεπε να είμαι γερά γαντζωμένη απο το πίσω χερούλι του σαμαριού για να μην γκρεμοτσακιστώ.Αυτό ποτέ δεν το είπα στον παππού...και μάλλον ποτέ δεν το κατάλαβε.
5. Με το που φτάναμε έδενε το μουλάρι παράμερα σε μια σκιά και παίρνοντας με απο το χέρι πηγαίναμε στην εκκλησία να λειτουργηθούμε.
6. 
   
   
   
   
   
   
   
   
   
7. Μικρή η εκκλησούλα,πάρα πολύς ο κόσμος ,έφτανε μέχρι το δρόμο μπροστά στην θάλασσα.Αφού τελείωνε η λειτουργία και παίρναμε αντίδωρο,
8. άρχιζαν τα όργανα,οι ταβερνιάρηδες είχαν έτοιμα και λαχταριστά τα κοκορέτσια και τα ψητά. 
9. Όλες οι οικογένειες φέρναμε φα'ι' από το σπίτι. 
10. Όμως όλοι έπαιρναν και λίγο ψητό για το καλό.
11. Οι ξένοι που έρχονταν από τα γειτονικά χωριά ,η θα κάθονταν σε φιλικών οικογενειών τα δέντρα 'η στις καρέκλες των ταβερνών.
12. Σπάνια όμως γιατί όλοι είχαν φιλικές σχέσεις με όλους.
13. Για τους μεγάλους ήταν μια ευκαιρία να ξεφύγουν απο την κούραση 
14. της καθημερινότητας μιας και η περιοχή μας ήταν καθαρά οινοκαλλιέργειες ελαιοκαλλιέργειες και ασχολούνταν και με την θάλασσα.
15. Κουρασμένοι άνθρωποι που η γη και η αλμύρα της θάλασσας τους είχαν αργάσει το πετσί τους.
16. Για μας τα παιδιά πιστεύω ήταν οι γιορτές και το πανηγύρι. 
17. Καμία έγνοια στο μικρό μας κεφαλάκι τα βλέπαμε όλα πανέμορφα.

                                 ****************************************

Η μεταμόρφωση του Σωτήρος είναι μια μικρή και λιτή εκκλησούλα,όπως όλα τα ξωκλήσια της περιοχής μας.

Αυτό που μου άρεσε και καμάρωνα πάντα είναι ότι είχαμε πολλά ξωκλήσια.

Άλλα δίπλα στην θάλασσα,'οπως του Αγ.Παντελεήμονος στα Μπάνια,άλλα όπως  η Αγιά Σωτήρα με την Παναγία(Εισόδια της Θεοτόκου),την Αγ.Παρασκευή στον παραλιακό δρόμο προς την Αιδηψό.

Πάντα περιποιημένα και ασπρισμένα ιδίως την μέρα που γιορτάζονταν η χάρη τους. 

Στο ξωκλήσι όμως που γίνονταν η πιο τρανή γιορτή,που μάζευε κόσμο απο όλα τα χωριά της περιοχής και βέβαια από το χωριό μας,είναι βλέπεις Γιαλτρανή εκκλησία,ήταν της Αγιά Σωτήρας(Μεταμόρφωση του Σωτήρος στις 6 Αυγούστου).Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα λένε ότι γινόταν πανηγύρι.

Ο ελαιώνας που βρίσκεται μπροστά στην εκκλησία έλεγε ο παππούς μου ο Σεραφείμ,ότι είναι βακούφικος.Τι θα πει αυτό παππού ρωτούσα...'όπως έκανα για τα πάντα.Είναι της εκκλησίας παιδί μου.Αλλά τα δέντρα είναι μοιρασμένα στους χωριανούς.

Έτσι την μέρα της γιορτής κάθε φαμίλια έχει το δικό της δέντρο να καθίσει στην σκιά του και να γιορτάσει.(Αλήθεια -ψέματα έτσι μου έλεγε).

Ο ελαιώνας πεντακάθαρος..οι ελιές καλοκλαδεμένες σαν νυφούλες και αρκετά χαμηλές για να είναι εύκολες στο ράβδισμα όταν θα ωρίμαζε ο ευλογημένος καρπός.Μπροστά στην εκκλησούλα υπάρχει πηγάδι.Δεξιά η μεγάλη ελιά είναι της οικογένειάς μου(την κληρώσαμε  στην αδελφή μου).Εκεί μπροστά στήνονταν οι πάγκοι για τους οργανοπαίχτες.Κάποια καφενεία κατεβάζανε και αναψυκτικά στην εποχή μου. Όμως κάθε οικογένεια είχε το δικό της τσίπουρο και το δικό της κρασί που έφερνε για το πανηγύρι.

Κάτω από τις ελιές στρώνονταν χράμια και παλιές κουβέρτες για να στρωθεί το φαγοπότι της γιορτής και καθόμασταν γύρω απ'αυτό.