Και το όνομα αυτής:Παναγιώτα.

 Καλημέρα σας.Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες,χρόνια πολλά σε όλο τον κοσμο.

Και στις φίλες,που ζουν στο εξωτερικό.

Μεταξυ αυτων,εγω η Παναγιώτα και ο γιος μου,Παναγιώτης.

Γιάλτρα Αιδηψού,άνοιξη 1959

....και το όνομα αυτής.?

Κοιτάζει ο παπά Θανάσης ερωτηματικά την νονά μου.

-Γιούλη...απαντά αμέσως αυτή.

Άλλο...άλλο απαντά συννεφιασμένος ο παπάς.

Δεν είναι Χριστιανικό όνομα αυτο.

-Πανα'ι'ού πετάγεται αρπάζοντας την ευκαιρία της στιγμιαίας αμηχανίας της νονάς μου, η γιαγιά μου.

-Τι πράγματα είναι αυτά.?

Δεν υπάρχουν τέτοια ονόματα στην εκκλησία...

φωνάζει νευριασμένος ο παπάς μ'αυτές τις τρελές που έμπλεξε και το...τροφαντό νιάνιαρο στα χέρια του που κλωτσάει και σκούζει.

Παίρνοντας μόνος του την θαρραλέα απόφαση και ξέροντας το βαπτιστικό όνομα της γιαγιάς μου,καθότι σχεδόν μαζί ειχαν μεγαλώσει στην αυλή της γιαγιάς Σταθούς,λέει:Και το όνομα αυτήή ή ηηςςςςς: Παναγιώώώτααααα.!!!!!

Μετα την βάφτιση,αφου μου εδόθη του όνομα με την χαρη της Παναγίας μας,κατηφόρισαν όλοι προς το πατρικό της οικογένειας,να γιορτάσουν το χαρμόσυνο γεγονός.

Τα ανοιξιάτικα λουλούδια στο φόρτε τους,μέσα στις γλάστρες τις φρεσκοβαμμένες με λουλάκι.

Η φύση γυρω,γιορτινη με τα θάμνα κ τα δέντρα ανθισμένα,όσο έβλεπε το μάτι στην πλαγιά,μέχρι κατω στην θάλασσα.

Απέναντι τα Λουτρά(Αιδηψού),που τις ήρεμες ώρες άκουγες τους θορύβους του.

Οι αυλές,οι πεζούλες  και οι κορμοί των δέντρων,γαλακτισμένα μέρες πριν,τα καλοσιδερωμένα τραπεζομάντηλα  με τις χειροποίητες δαντέλες με το βελονάκι στο λιακωτο,και στην αυλή,στρωμένα με μεζέδες και καλούδια,που η μάνα μου η κυρά Κατινα είχε φτιάξει με τα χεράκια της,καθώς και οι ονομαστές Θεσσαλικές πίτες της,τα κρασια και το τσίπουρο της φαμιλιας,που οι ίδιοι έφτιαχναν,σε καράφες πάνω στα τραπέζια, χταπόδια λιαστα,μπαρμούνια με φρεσκες τομάτες και ριγανη,αρνί ψητο στον φούρνο του Βόρρη,τα θαλασσινά,τα ψάρευε η φαμίλια με την ανεμότρατα που είχε μεσιακή με τον κουμπάρο τον Πουλάδα(παρατσούκλι),μπακλαβάδες,δίπλες και γλυκά κουταλιου,και άλλα πολλα.

Οι αδελφοι του αείμνηστου πατέρα μου,ο Νίκος και ο μικρότερος αυτών αείμνηστος Βασίλης,συνομοτούσαν πως θα με προσφωνούν.

Θα την λέμε Γιούλη την μικρή,λέει ο θείος Νίκος,συμφωνει και ο Βασιλης.

Παίρνει το αυτί της γιαγιάς μου την συζήτηση και πετάγεται.

Εγώ θα την φωνάζω Παναγιού,ο κοσμος να χαλάσει...

-Μάνα δεν είναι όνομα αυτο για μικρό κοριτσακι...

-Τι γιουλι και βλακείες,ψάρι στο γιαλό είναι;

ανταπαντα η γιαγιά.

-Να πεις ειναι στην ηλικια σου,αντε να την φωνάζουν έτσι,συνεχίζουν οι θείοι.

Κράτησαν βδομάδες αυτές οι λεκτικές αντιπαραθέσεις ώσπου να συνηθήσουν το χαϊδευτικο που αποφάσισε ο παπούς Μαραβέλης.

Σαν έπιασα μολύβι στα τέσσερά μου χρονια,μου έμαθε πως να κάνω καλλιγραφικα το μονογραμμά μου:Π.Μ.

Αυτα με ...μένα.

Βοήθεια μας η σημερινή ημέρα και πιο πολύ στους συνανθρώπους μας που επλήγησαν απο τις φωτιές.⚘

Ενα διαδικτυακο κέρασμα για την γιορτή μας:φωτο απο Χρυσές συνταγές.