Η γιαγιά έχει τάμπλετ.

 Καλημέρα.!!

Όμορφη εβδομάδα για όλους σας.!!

Ευχαριστώ πολύ για τις ολόψυχες ευχές σας.!!

Φέτος δεν ήταν σαν άλλοτε.

"Εντός των τειχών"ο αόρατος τίτλος.

Εχθρός αόρατος μας εξολοθρεύει.

Παρηγοριά για πολλούς,το διαδίκτυο.

Δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα αισθανόμουν χαρά,απο τις ευχές,τα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα "άγνωστων",γνωστών ανθρώπων.Είναι σαν να τους έχεις δίπλα σου,με την διαφορά που δεν βλέπεις,πως είναι ή τι κάνουν ή τι φοράνε εκείνη την στιγμή.Σημασία έχει ότι όλα αυτά είναι καλοπροαίρετα.

Η νέα κατάσταση ειναι εδώ.

Προσαρμοζόμεθα  συνειδητά αλλά και ασυνείδητα.

Ποτέ δεν μπορείς να αλλάξεις την ροή των καταστάσεων.Τουλάχιστον αυτής της εξέλιξης. 

Η μάνα και η γιαγιά στο χωριό,απέκτησαν τάμπλετ.

Της το αγόρασαν τα παιδιά,για να μπορει να τα βλέπει,και να είναι "παρούσα",στις γιορτές και τα γενέθλια τους,ακόμη και στην καθημερινότητα τους.Τι μου το φέρατε Τάκη μ'.?

-Μα δεν ξέρω παιδάκι μ' τι να κανω.Δεν έχει ούτε ενα κουμπί πάνω του αυτο το μαραφετι.

-Είναι εύκολο γιαγιά.Το ακουμπάς σαν να το χαϊδεύεις κι αυτό σε ακούει.

-Ασε που θα βλέπεις και την λειτουργία και τις φιλενάδες σου που σκόρπησαν στα πέρατα της γης.

Μένει έκπληκτη η γιαγιά,μα και δύσπιστη.Δεν μπορεί τόσο γρήγορα να συλλάβει αυτο που της είπε ο εγγονός της.

Δηλαδή..ρωτάει σιγανα,σαν να φοβάται μην πετάξει η απάντηση που λαχταρα και δεν βγει αληθινη...δηλαδή..θα μιλησω και θα δω την Μαρία της Γιώργαινας,να πω και χρόνια πολλά.?

-Ναι γιαγια.!!

Είναι πολύ εύκολο.!!

-Έχω 60 χρόνια να την δω. Από τότε που πήρε το βαπόρι για την Αυστράλια..

Φτωχά παιδιά,δίχως αύριο,δίχως στον ήλιο μοίρα..

Πήραν των οματιών τους και χάθηκαν..λενε κατι γνωστοί,πως,πρόκοψαν εκεί που πήγαν.Μακάρι.Ηταν ολα τα αδέλφια καλά παιδιά...

Πως τα έκανε πως βρήκε άκρη ο εγγονός,15Αυγουστο σε ώρα που να μην κοιμούντε στην Ελλάδα ή την Αυστραλία,συνδέθηκε μέσω SKYPE,με τον εγγονό της Μαρίας.Η οικογένειά της,στην γιορτινή τραπεζαρία,ντυμένοι όλοι με τα καλά τους.Στην κεφαλή του τραπεζιού,μια ασπρομάλλα γιαγιά,με τα μαλλιά μαζεμένα κοτσίδα-κότσο,όπως εκαναν οι χήρες στο χωριό,με την καλοσύνη και την χαρά διάχυτη στο πρόσωπο της..

Γύρω της παιδιά,εγγόνια,γαμπροί κ νύφες και δυο μωράκια δισεγγονάκια.

-Μαρίααα μμμ..!!!! χρόνια πολλά φωνάζει η γιαγια απο την Ελλάδα,με τα μάτια γεμάτα καθάρια κρυστάλλινα δάκρυα.

-Γιωργία μμμμμ...απαντά εκείνη..τόσο μακριά,αλλά τόσο δίπλα..τα σπίτια τους τότε,ένας τοίχος τα χώριζε.

Μα στις χαρές μα στις λύπες,όλα ακούγονταν,απο το μεσοτοίχι.

Και τα σκαλάκια που έβγαιναν στο καλντερίμι..παραπλεύρως κι αυτα.

Σαν έβγαιναν οι μάνες με το πλεχτό να πλέξουν λιγάκι το απομεσήμερο,να ξεκουραστεί το μυαλό τους,να ετοιμαστεί κουτσα κούτσα και κανένα προικιό,παρ'όλη την φτώχεια τους.Κόρες είχαν.Δεν γινόταν να τις στείλουν "ξεβράκωτες",στα νεα τους νοικοκυριά,σαν παντρευτούν.

Μικρή κοινωνία το χωριό.

Πάνω στα θαλασσοδαρμένα βράχια,πως κατάφεραν οι πρόγονοι να κτίσουν τα σπιτάκια τους.?

Αγώνας συνεχώς,μια στη θάλασσα,που τους μισούς τους πήρε στην αγκαλιά της,υποσχόμενη προκοπή μεγάλη και πλούτη,μια στην γη,που κάθε της πόντο με χώμα τον αξιοποίησαν φυτεύοντας οτι μπορούσε να'ναι ανθεκτικό.

Έφτασαν στα 20 τους χρόνια η Γεωργία και η Μαριώ.

Που και που έρχονταν και καμμια προξενήτρα,στην πόρτα τους.

Οι γονιοί,μελετούσαν με προσοχή τι να κάνουν.

Καλός ο Θοδωρής βρε γυναίκα,αλλά δεν έχει στον ήλιο μοίρα αυτο το παλληκάρι.

Η φαμίλια του είναι  φτωχή σαν εμας.Πως θα πορευτεί η κόρη μας και τι οικογένεια θα στήσουν μέσα στην φτώχια.?

Χθές ήρθε γράμμα απ'την Αυστράλια απο τον ξάδελφό μου το Νικολό.Να τις στείλουμε κάτω να κάνουν προκοπή. Είναι μέρος πλούσιο,άμα δουλέψουν θα προκόψουν.

Τι λες άντρα μ'.;

Θα στείλω τα κουρίτσια μ' πίσω απ'τον ήλιο.?

Πότε θα τα ξαναδώ.?Ποιός θα μας κλείσει εμάς τα μάτια. Αποτρελλάθκεις.?

-Η φτώχεια και η δυστυχία γυναίκα είναι χειρότερος θάνατος.Το αποφάσισα.Τελεία και παύλα.Τα κουρίτσια θα τα στειλου στην Αυστράλια.

Εχω κάτι κουτσοοικονομίες στην άκρη για ώρα ανάγκης αρρώστιας,θα με βοηθήσει και ο πάπα-Πέτρος ειπε,και θα δουλεύω στ'αμπέλια τ να τα ξεχρεώσω.

-Μα ο Θοδωρής;ψέλλισε η μαυρομοίρα η μάνα...σκεπτόμενη την λαχτάρα της θυγατρός της για αυτόν..

-Ας πάρει την Γιωργία του Τάκη..είναι σε καλύτερη μοίρα απο μας.

Δυο μπογαλάκια,δυο αδελφες και το άγνωστο μπροστά τους..

Η καρδιά της Μαρίας..πίσω στο νησί..στην σκέψη του Θοδωρή,που ποτέ δεν ακούμπησε..

Κι ο Θοδωρής παντρεύτηκε την Γεωργία,πρόκοψε,εργατικό παλληκάρι,τον βοηθούσε κι ο πεθερός του ο μπάρμπα Τάκης,με όποιο τρόπο μπορούσε..μα με τα χέρια του,μα με την καρδιά του.

Δυό κόρες και δυο γιούς έφερε στον κόσμο η Γεωργία.

Άλλαξαν οι εποχές,μάθαν πέντε γράμματα,πήγαν παρα πέρα.

Στις 4 άκρες της Ελλάδας..μα ήταν εδώ..στην πατρίδα.

Πέρυσι "έφυγε" ο παπούς Θοδωρής,γεμάτος απο κούραση,αγώνα,χρόνια,μα ευτυχισμένος.

Είχε πετύχει να κάνει καλή οικογένεια,με την κυρά,να κρατάει σωστα και αξιοπρεπώς το νοικοκυριό και τα παιδιά της..

Μαρίαααααααα μουυυυυ..φιλούσε με αναφιλητα το ταμπλετ η γιαγιά..ήθελε τόσα να της πεί...μα ο ήχος ήταν ενα βογκητό αγάπης..

Έκλαιγαν όλοι και οι απο εδώ και οι απο "κει.

Συγκλονισμένοι απο τα απωθημένα συναισθήματα των δυο υπερηλίκων φιλενάδων..

Υ.Γ.  Η 1η φωτο απο το ιντερνετ.