Καλη αυριανοί φίλες και φίλοι.Εύχομαι να είστε καλα,καθώς κι εγώ,καλώς υγιαίνω.
Μην με παρεξηγήσετε που δεν προλαβαίνω να απαντώ στα σχόλια σας.Ας όψεται η κρίσης.
Αναμνήσεις μικρής κι απονήρευτης ηλικίας στα Βρυσιά Φαρσάλων.
Όλη την βδομάδα που κυλούσε για να έρθει ο ''Λάζαρος'',είμαστε ξεσηκωμένες.
Μια υπερένταση πολύ όμορφη και γλυκιά.
Πηγαίναμε το πρωί με τα πόδια βέβαια προς το σχολείο...το μάτι μας 'έπαιζε',κοιτώντας αυλές,
ξερολιθιές,το λιβάδι με τα σπαρτά.!!
Έπρεπε να έχουμε τσεκάρει που υπήρχαν ανθισμένα λουλούδια για να ετοιμάσουμε τα καλαθάκια μας.
Όμως πρώτα, έπρεπε να κόψουμε απ'τους αγρούς τα αγριολούλουδα που τα ονομάζαμε λαζαράκια.
Από την Παρασκευή το απόγευμα,βγαίναμε πρώτα στο λιβάδι,
που απλώνονταν μετά το σπίτι μας...μια καταπράσινη θάλασσα,
με φρεσκοφυτρωμένο τρυφερό χορτάρι.Τα προβατάκια απλωμένα παντού βόσκουν λαίμαργα.
Που και που κανένας γα'ι'δαράκος με δεμένο το πίσω αριστερό πόδι σε μακρύ σκοινί,
για να μην ορμάει ο κατεργάρης σε ξένα...χωράφια.
Το μάτι ευχαριστιόταν να απλώνεται στον κάμπο.
Ξεχώριζες μόνον δέντρα όπως φιδοσερνώταν το ποτάμι....τις ιτιές,
τις λεύκες,τις μοσχο ιτιές,που όταν άνθιζαν,
ενα αόρατο αρωματικό σύννεφο απλωνόταν στον κάμπο που σε νάρκωνε γλυκά.
Έκλεινες τα μάτια,θαρρώντας πως θα αναπνεύσεις περισσότερο μαγεμένο φίλτρο.
Μαζεύαμε τα αγριολούλουδα...χεριές ολόκληρες,τα πηγαίναμε στο σπίτι και
τα βάζαμε σε κουβά με νερό που βγάζαμε με την τουλούμπα(αντλία),στον κήπο για να κρατηθούν ζωντανά..
Οτι είχε δόσει η άνοιξη που δειλά δειλά είχε φανεί απο λουλούδια στην αυλή μας,
παίρναμε με μέτρο,γιατί έπρεπε να μείνουν και για τον επιτάφιο,
που ήταν ιερή υποχρέωσή μας να στολιστεί με λουλούδια.
Τον στολισμό για το καλαθάκι μου τον αναλάμβανε η μάνα μου...που γρήγορα και με περίσσιο μεράκι μου το στόλιζε.
Κατόπιν το κρεμούσε στο κλαδί της αχλαδιάς μας που ήταν στην μέση του κήπου...
και το κατάβρεχε με σταγόνες νερού για να μην μαραθεί μέσα στην νύχτα.
Πότε νύχτωνε πότε ξημέρωνε ούτε΄που θυμάμαι..
Αν γίνονταν τρόπος να ντυθώ απο βραδύς με τα καλά μου ρούχα,
τα καλτσάκια μου τα κάτασπρα,τα φρεσκοβαμμένα άσπρα παπουτσάκια μου,
να είναι πλεγμένες οι κοτσιδούλες μου στο κεφάλι μου με τα μεγάλα φιογκάκια στις άκρες τους
...να ξάπλωνα ανάσκελα κλείνοντας τα μάτια χωρίς να κουνηθώ ρούπι...
για να μην τσαλακώσω την....εικόνα μου,θα το'κανα.
Ας όψεται η κυρά Κατίνα η μάνα μου.....
Πρωί πρωί παίρναμε τους δρόμους του χωριού με την σειρά,τραγουδώντας τον Λάζαρο.
:Ηρθ'ο Λάζαρος ήρθαν τα Βάγια
ήρθ'η Κυριακή που τρών τα ψάρια.
Σήκω Λάζαρε και μην κοιμάσαι...
ήρθ'η μάνα σου απο την πόλη
σου'φερε χαρτί και κομπολό'ι'...
Ενώ αργότερα μεγαλώνοντας λιγάκι,το ρίχναμε στο μοιρολόι για να εντυπωσιάσουμε τις νοικοκυρές.
-..Ποῦ ἤσουν Λάζαρε; Ποῦ ἤσουν κρυμμένος;
Κάτω στοὺς νεκρούς, σὰν πεθαμένος.
Δὲ μοῦ φέρνετε, λίγο νεράκι, πού ῾ν᾿ τὸ στόμα μου πικρὸ φαρμάκι?
Δὲ μοῦ φέρνετε λίγο λεμόνι, Πού ῾ν᾿ τὸ στόμα μου, σὰν περιβόλι?
Γέμιζε το χωριό με ομορφοντυμένα κοριτσόπουλα που τιτίβιζαν τα τραγούδια του Λάζαρου,
...ρίχνοντας κλεφτές ματιές στα καλαθάκια των φιλενάδων τους...
μπάς και αυτές είχαν κάτι καλύτερο και ομορφότερο απο φρέσκα αυγουλάκια και καραμελίτσες.
Οι συγγενείς και οι φίλοι πάντα έδιναν κάτι πιο...χειροπιαστό...καμιά δεκάρα,κανένα πενηνταράκι...
Η κυρά Βάϊα όμως ήταν αυτή που μας 'τραβούσε'στο σπιτικό της κάθε χρονιά,σαν τις πεταλουδίτσες της νύχτας,στο φως της λάμπας.
Ετοίμαζε καμμια πενηνταριά "λαζαράκια"και μας τα έδινε ολο καμάρι.
Εμείς εννοείται πως τα παίρναμε με μεγάλη χαρά.!!
Και μην νομίσετε πως το έτρωγα..το έδινα στην μάνα να το φυλάξει στο εικονοστάσι.
-Μα παιδάκι μου,δεν ειναι σωστό πράγμα αυτο.
Τα λαζαράκια τα τρωμε.
-Το δικό μου,ποτέ.!!
Απαντούσα χτυπώντας το ποδαράκι μου στο πάτωμα.
Υ.Γ.Οι φωτο ειναι απο το διαδίκτυο.
