Η Γιώργαινα..

 Καλησπέρα φίλες και φίλοι.!!

Καλή αυριανη 1η Σεπτεμβρίου 2021.

-Η αλήθεια είναι πως ολος της ο κόσμος,

 ήταν τα μέρη που γνώριζε απο μικρή.

Το χωριό,η ρεματιά,το μεγάλο γεφύρι,

το μικρό λιβάδι πάνω στα βουνά και τα ζωντανά της...μια φορα ειχε παει και στην πολη..τρεις ώρες δρόμος με το μουλάρι..κι αντε παλι πισω..

Γιορτές και σχόλες λίγες...ετσι για να ξεχωρίζει την διαφορά απο τα Χριστούγεννα,τις Απόκριες,του Ευαγγελισμού,το Μεγαλοβδόμαδο,την Ανάσταση...και μετά,της Παναγιάς,μεγάλη η χάρη της..της ειχαν δόσει και το όνομά της..μα κι αυτή τοχε ξεχάσει..απο τότε που της προξένεψαν το Γιώργη το Μητσεα..σαν έδωσαν λόγο,οι μεγαλύτερες απο το σόϊ,μαζι με την πεθερά την φώναζαν νυφούλι..μετα τον γάμο,την έλεγαν νύφη...και σαν απογέννησε κι άρχισε να μεγαλώνει τα επτα παιδια...το ένα μετα το άλλο τάσπερνε ο μακαρίτης..δεν χαμπάριαζε τίποτα..όσες φορες γυρναγε απ το μαντρι..καβαλαγε..σαν τα ζα...απο τότε, ήταν η Γιώργαινα..κομμάτια μια ζωή για τους άλλους..δική της δεν ειχε..σάμπως την υπολόγιζαν  σαν άνθρωπο..σαν χέρια ναι..σαν ποδάρια ναι..σαν σωμα για τις...ανάγκες ναι...αμα την εβρισκαν και μοναχια στα βουνα απο τοτε που τους αφησε χρόνους ο μακαριτης και ειχαν κάψες την κουτρουβάλιαζαν εκει δα...

Που ν'ανοίξει το στομα να μιλήσει στην πεθερά..εσυ φταις που δινεις δικαιώματα...άμα δεν κουνήσει η σκύλα την ουράααά..τα'σκλια δεν ουρμάν.

Έτσι πέρασε η μισή ζωή..μεγάλωσαν τα παιδιά,πήγαν φαντάροι μακριά..τα κουρίτσια τα πάντρεψε με προξενιό στα γύρω χωριά..χαμένα κι αυτά στην καθημερινότητα..μονάχα ο μικρός πήρε των οματιών του κι έφυγε..ανήμερα 21 τ'Απρίλη του 67 το έσκασε μ'ένα καράβι λαθρεπιβάτης για την Αμέρικα..το θρήνησε αυτό το παιδί..το μοιριολόγισε όσο κανέναν..ούτε για τον μακαρίτη τότε που τον έφαγαν οι λύκοι κάτω στο βάλτο δεν είχε θρηνήσει τόσο..και περάσαν κι άλλα χρόνια κι αυτή τα μαύρα δεν τ'άβγαλε ποτές. Πότε για την μάνα,πότε για τον μακαρίτη,πότε για τον αδελφό..και στο τέλος για αυτό το μαυροπαίδι το μικρό το Νικουλή. Ξεθώριασαν κι αυτά πάνω της σαν την ψυχή της..τι να περιμένει πια.?Βγάζει έξω αυτά τα λίγα ζωντανά..παρέα είναι..της δίνουν και τα καλούδια τους..μα το γάλα,μα το γιαούρτι,μα το τυρί,μα τι μυζήθρα...μα το μαλλί..

Σταυρώνει τα χέρια καμιά φορά,σκύβει το κεφάλι και τα κοιτάει..σημαδεμένα από το χρόνο,την κούραση,τον πόνο,τις κακουχίες.."κοιτάει" και προς τα πίσω και μονολογεί..γιατί Θεούλη μ'τάκανες έτσι.;..γιατί οι άνθρωποι να πεθαίνουν και να το ζούμε;Γιατί να τους θάβουμε να τους ξεθάβουμε..να μαζεύουμε τα κόκαλα μεσ'απ'τα χώματα κι όλο βασάνισμα κι έξοδα.;και πόνο..¨?

Γιατί να μην γίνεται μια πεταλούδα η ψυχή και φφφφρρ να φεύγει..κι εμείς να λέμε: Ήταν η ώρα του να φύγει...όποια ώρα κι αν είναι..

Και μετά τρομαγμένη γι'αυτα που ξεστόμισε,σταυροκοπιέται για την αμαρτία και αρχίζει τα Πατεριμα...Θεέ μ'σχώραμε..

Γιούλη Μαραβέλη 31/8/18

Φωτο απο το διαδίκτυο,η οποια μου έδωσε και την έμπνευση για το κείμενο.