Ο σιδεράς του χωριού.

 Άμα το καλοσκεφτώ,

δεν ήταν και πολλά τα πράγματα που με φόβιζαν σαν ήμουν μικρή,καμμιά 40 ρια ...

Πόσες και πόσες φορές δεν έτρεμε η ψυχούλα μου

καθώς περνούσα έξω απο το σιδεράδικο

του μπάρμπα Νίκου(βλάμης του πατέρα μου στον γάμο),
ακούγοντας το φυσερό να δουλεύει και αυτόν,
να χτυπάει με δύναμη με το σφυρί στο αμόνι.
(Αμόνι: Εργαλείο που χρησιμοποιεί ο σιδηρουργός, ικανό να αντέχει στις κρούσεις της σφύρας. Πάνω σε αυτό τοποθετείται το καυτό μεταλλικό υλικό (σίδερο, χαλκός).
Το εργαστήριο του το είχε απέναντι από την εκκλησία,

του Α'ι' Νικόλα του πολιούχου των Γιάλτρων, παραδίπλα από το σπιτάκι του...

προίκα της γυναίκας του...έπιανα την απέναντι πλευρά του δρόμου,

για να έχω για παρηγοριά τον τοίχο της εκκλησιάς που ήταν χτισμένη πιο ψηλά,

λόγω του επικλινούς εδάφους. Κι αφού ήμουν σε απόσταση ασφαλείας,

προσπαθούσα να τον δω στις αναλαμπές που έβγαζαν οι σπίθες από τα χτυπήματα πάνω στο καυτό σίδερο, μέσα στο μισοσκότεινο εργαστήρι
Μου φαινόταν τεράστιος, όλο σκιές και μαυρίλα...μαύρος σχεδόν...

είχε ένα ύφος όλο θυμό θαρρώ...σίγουρα κάτι θα είχε στο μυαλό του...

κάποιον θα τιμωρούσε μέσα από τις σκέψεις του,

για το άδικο που του’κανε...ίσως να ήταν και πιο πολλοί οι κακοί...να μην ήταν ένας..

Πολύ θα'θελα,να ήταν χαμογελαστός και προσιτός,ετσι,θα έμπαινα μέσα στο εργαστήρι του,θα επεξεργαζόμουν τα πάντα με το..φωτογραφικό μάτι μου,για να ε΄χω να θυμάμαι..
Ολη μέρα σκυμμένος και μουτζούρης απο την καπνιά
και τον ιδρώτα...σαν γύφτος έμοιαζε..
Αλλά που να τον δείς τις γιορτές και τις σχόλες...άλλος άνθρωπος,
ψηλός με όμορφη κορμοστασιά και ντυμένος με το γαμπριάτικο κουστούμι του.
Εκείνες τις εποχές...ενα κουστούμι συνήθως είχε η κρεμάστρα...το γαμπριάτικο...
κι αν ήσουν τυχερός και σου χωρούσε τα υπόλοιπα χρόνια...έεε τότε,το μοστράριζες με καμάρι τις γιορτές.!!!!
Σαν πηγαίναμε επίσκεψη το βράδυ της γιορτής του, όλα ήταν πεντακάθαρα και όμορφα.

Δυο καμαρούλες είχε το σπίτι, αναμμένες οι λάμπες και στις δυο, συμμαζεμένο σπίτι συμμαζωμένων ψυχών.

Άμα είσαι φτωχός και ταπεινός δεν επιτρέπεται να έχεις μεγάλο σπίτι,δεν ταιριάζει με το όλο σου τι να λέμε τώρα...

Άντε στην υγειά μας μπράτ'με έλεγε ο μπάρμπα Νίκος στον πατέρα,

κρατώντας στο χέρι το ποτήρι με το κοκκινέλι.

Εβίβα απαντούσε ο δικός μου..εγώ δεν μπορούσα να το χωνέψω...αυτός δεν ήταν ο μουτζούρης ο σιδεράς...κάποιο λάκκο έχει η φάβα.

Μπορεί να είναι ο αδερφός του κι εκείνος να κοιμάται μέσα στο σιδεράδικο ...

που να τον δεις μεσ’τα σκοτάδια...

φοβόμουν και να πλησιάσω..κατράμι η νύχτα καθώς κατεβαίναμε τα λίγα σκαλιά για να βγούμε στον δρόμο.

Βλέπαμε μόνο το φωτεινό μονοπάτι από τον φακό που κρατούσε ο πατέρας...λοξοκοιτούσα προς το σιδεράδικο γραπωμένη,

απο το παλτό της μάνας μου..μην πεταχτεί επάνω μας εκείνος ο άλλος...

Που να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ...κουκουλωμένη κάτω απο την φλοκάτη της μάνας μου,

προίκα της, τις είχε φέρει αρκετές...απο τα Βρυσιά Φαρσάλων,

ούτε να γυρίσω απο την άλλη πλευρά.

Μαρτύριο ήταν αυτή η γιορτή...δεν ξαναπάω στο μπακάλικο του Μπιλκάκη,

απο τον δικό τους δρόμο,θα πάω από της γιαγιάς Μαρδίτσας..

πέρασαν τα χρόνια,μεγάλωσα,έφυγα και σαν πέρασα μια Κυριακή,

ήταν ήσυχο και καθαρό το εργαστήριείχε φύγει νέος για το μακρινό ταξίδι...

πολύ λυπήθηκα...παρ ολο τον φόβο,τον αγαπούσα και τον θαύμαζα..11/9/18

Φωτο απο το εργο του:Arthur John Elsley (20 November 1860 – 19 February 1952)