Η αρνάδα του Πάσχα.

 Καλημέρα...

το αρνάκι το έφερε ο πατέρας αρχές Γενάρη.

Θα το μεγαλώσουμε να το έχουμε για το Πάσχα..είπε.

Μικρά παιδιά η αδελφή μου κι εγώ,

δεν πονηρευτήκαμε τι θα πεί: Να το έχουμε για το Πάσχα.

Το υιοθετήσαμε κανονικά.

Αν μας άφηναν να κοιμηθούμε αγκαλιά στο μεγάλο κρεβάτι που κοιμόμασταν οι δυό μας στην κάμαρα προς την θεία Γιαννούλα,θα το κάναμε.

Ολο αγκαλιά,με το μπιμπερό στα χέρια για να τα'ι'ζουμε το'μωρό'μας,το κακομαθαίναμε ευτυχισμένες.

Μετά απο δυο μήνες,το Πάσχα ήταν αρχές Μα'ι'ου τότε,είχε γίνει μια όμορφη κι αφράτη αρνάδα.Εγω αδυνατούλι καθώς ήμουνα,έμπαινα και καβάλα πάνω στην ζεστή της ράχη.

-Φύγε απο εκεί φώναζε η κυρά Κατίνα η μάνα μας,θα το κοψομεσιάσεις το ζωντανό.

Με τούτα και με κείνα έφτασε το Μ.Σάββατο,την μέρα που όλοι οι χωριανοί,

βοηθώντας ο ενας τον άλλον,έσφαζαν τα αρνιά κι ετοίμαζαν με πολύ μεράκι το ψήσιμο των 'δώρων' τους για την Λαμπρή.

Το σόκ που πάθαμε δεν λέγεται.....ακόμη το θυμάμαι.

Ούτε μπουκιά δεν φάγαμε απο την ασπρούλα.

Μόνον τα αυγά δοκιμάσαμε........

-Η ζωή όμως είναι διαφορετική.

Το ίδιο και η καθημερινότητά της.

Ας είμαστε καλά κι ας έχουμε και κάποιες παρόμοιες αναμνήσεις.

Βλέπετε οι γονείς μας, άνθρωποι της βιοπάλης οι περισσότεροι δεν είχαν την πολυτέλεια να έχουν ευαισθησίες με αυτές τις καταστάσεις.

Ούτε να μας προφυλάξουν απο αυτές.

Γιατί για αυτούς δεν υπήρχαν άλλες σκέψεις παρα μόνο, το σωστό και καθιερωμένο για την επιβίωση της οικογένειας τους.