Στο καλντερίμι.

Και καθώς λέει...

περνούσαν οι άνθρωποι απο το καλντερίμι το φορτωμένο λουλούδια...

αναπνέοντας το μαγευτικό άρωμά τους ...

έφευγαν ελαφρύτεροι.
Από στεναχώριες, από αρρώστιες από προβλήματα από πόνο, από φόβο.!!!
Ξαφνιασμένοι από την ιερότητα του χώρου ,

χαμογελούσαν...με χαμόγελο τέτοιο που άγγιζε την ψυχή..
Και φεύγοντας ελαφρύτεροι

άρχισαν πετώντας να τιτιβίζουν το μυστικό.
Κι από όλη την γη έρχονταν νύχτα και μέρα

και με ήλιο και βροχή και με χιόνι,

άνθρωποι με γοργά βήματα και το βάρος τους κουβαλούσαν,

αγωνιώντας να περπατήσουν ...

τα λίγα αρωματισμένα μαγικά μέτρα μεσ'τα λουλούδια...

πιστεύοντας πως θα διώξουν από πάνω τους τον πόνο..

αυτό τον πόνο που κάνει το σώμα πέτρινο κι ασήκωτο..

που κάνει την ψυχή παγιδευμένη...

μέσα σε εκδικητικές συμπληγάδες..
κι από ήσυχο και μοναχό το μαγικό καλντερίμι εγέμισε ψυχές.

Που μια λαχτάρα είχαν μοναχά...να πετάξουν..

(Γιούλη Μαραβέλη 27/9/14)