Έβλεπα πάντα με φόβο...μπορεί να ήταν δέος.
Δεν ήξερα τότε να το προσδιορίσω.Σαν ενήλικας,σφίγγεται η καρδιά μου για αυτούς τους ανθρώπους που τους θεωρώ ήρωες.Πίστεψαν για μια πατρίδα και θυσιάστηκαν για αυτήν.
-Μικρό κοριτσάκι μεγαλωμένο σε ένα χωριό των Φαρσάλων,τα Βρυσιά και στα Γιάλτρα της Αιδηψού. Έβλεπα την παρέλαση στα Φάρσαλα....τα καροτσάκια των αναπήρων, να τα σπρώχνουν γυναίκες ντυμένες νοσοκόμες. Πέρασαν τα χρόνια,μέσα σε φτώχεια,μέσα σε μικροχαρές καθημερινού αγώνα για την επιβίωση. Αρχισε να ωριμάζει το σώμα αλλά και το μυαλό. Αρχισε ο προβληματισμός της εφηβικής ηλικίας.Γιατί να σημβαίνουν όλα αυτά.? Γιατί να πολεμάνε οι άνθρωποι.? Γιατί κάποιοι θέλουν τους ανθρώπους δυστυχισμένους...να υποφέρουν απο τα κακά του πολέμου... να μένουν ανάπηροι και βασανισμένοι,να μένουν ορφανά τα παιδιά,χήρες γυναίκες να παλεύουν με νύχια και με δόντια να επιβιώσουν με την νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε στο σπιτικό και στην χώρα τους.? Ολα αυτά τα ξέρετε και ίσως τα έχετε ζήσει. Ξέρετε επίσης γιατί χειραγωγούνται οι λαοί και για ποιά συμφέροντα. Σαν παντρεύτηκα...βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με εναν βασανισμένο άνθρωπο. Τον παππού Παναγιώτη(τον πατέρα του συζύγου). Ανάπηρος πολέμου...περήφανος άνθρωπος...θύμα του πολέμου...σακατεμένος απο τον πόλεμο. Ευτυχώς 'η δυστυχώς γι'αυτόν,το άλογο που καβαλούσε,ανατινάχτηκε απο νάρκη. Με αποτέλεσμα να γλυτώσει τον θάνατο,αλλά να σακατευτεί. Χωρίς βοήθεια ιατροφαρμακευτική πάνω στα βουνά της Βορείου ηπείρου, μέσα στους παγετούς και τα χιονισμένα βουνά. Μαζί με άλλους βαριά τραυματίες και σκοτωμένους ,τον μετέφεραν σε κάποιο πρόχειρο νοσοκομείο για να τον ακρωτηριάσουν μέσα σε αβάσταχτους πόνους,χωρίς παυσίπονα χωρίς αντιβιώσεις ... μόνο με την πιστή παρουσία εκείνων των ηρωίδων γυναικών,που ατσάλινη ψυχή και καρδιά είχαν μέσα τους. Είτε σαν νοσοκόμες,είτε σαν απλές γυναίκες του λαού,στήριξαν ένα πετσοκομένο έθνος. Χαμένος μέσα στα βουνά,μακρυά απο τον πολιτισμό ο παππούς Παναγιώτης ήταν για την οικογένειά του πεθαμένος. Εχάθη για την πατρίδα έλεγε το γράμμα που έστειλε στην γυναίκα του και στην οικογενειά του το κράτος. Εζησε όμως...εχάθη όμως το όμορφο αντρίκιο παράστημα...το σπινθηροβόλο βλέμα του νεαρού παλληκαριού που ξεκίνησε για τον πόλεμο. Πίσω επέστρεψε ένας ανάπηρος νέος άνθρωπος με πατερίτσες και χωρίς το ένα πόδι. Ενα πρόσωπο γεμάτο απο τα σκάγια της νάρκης που με τα χρόνια τα''ξερνούσε'' το δέρμα και έπεφταν. Δυστυχισμένοι άνθρωποι ,που έπρεπε να συνεχίσουν να ζούν,να αγωνιστούν για την επιβίωση την δική τους και χάρην των παιδιών τους να φανούν δυνατοί και ατσάλινοι. Των παιδιών που κουβαλούσαν πια το ''στίγμα'' του παιδιού ενός ανάπηρου,ενός ''άχρηστου''αφού δεν μπορούσε να κάνει ότι όλοι οι άλλοι άντρες. Στην μνήμη του παππού Παναγιώτη ,που τον θαύμαζα...που τον έβλεπα να παλεύει να αντέξει τους πόνους του σώματος και της ψυχής του που ήταν αφόρητοι. Που τον είδα να στερείται ΤΑ ΠΑΝΤΑ,για να καταφέρει τα τρία παιδιά του να μορφωθούν με την πενιχρή σύνταξη του αναπήρου πολέμου. Στον λεβέντη παππού του γιού μου του Παναγιώτη και της κόρης μου της Κατερίνας,
που δεν κατάφερε να ζήσει πάνω απο τα 59χρ και να καμαρώσει παιδιά κι εγγόνια....όπως τόσοι άλλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου