Εκεί...στο παγκάκι.

-Ενα ταπεινό παγκάκι....

σε καλεί να ακουμπήσεις πάνω του..

Όπου κι αν ταξιδέψεις σε όλο τον κόσμο, είτε σε πόλεις πολυσύχναστες,

είτε σε ενα χωριουδάκι,είτε σε ενα ταπεινό δρομάκι ή σε ενα απόμερο πάρκο,

είτε μπροστά στην θάλασσα,

 το παγκάκι έχει μια μαγική ιδιότητα...σε καλεί κοντά του...να καθίσεις, να ξεκουραστείς,

να κλάψεις να χαρείς.

Παράπονα να κάνεις, για το κακό και τ'άδικο.. ή χαρά κι ευτυχία να αισθανθείς,στην αγκαλιά αγαπημένου προσώπου.

Σε καλεί με παρέα αλλά και χωρίς αυτήν..!!

-Αισθανόταν πάντα την ανάγκη να απομονώνεται εκεί.

Ερχόταν σαν ναρκωμένη..καθόταν προσεκτικά στην

άκρη αριστερά πάντα.

Ένωνε τα γόνατα και κοιτούσε..πέρα μακριά,πίσω απο τον ορίζοντα.

Λες κι είχε έναν διακόπτη...πατούσε το off και ξάφνου το μυαλό σταματούσε.

Καμιά σκέψη, καμιά πίκρα, κανένα παράπονο, κανένας προβληματισμός.

Μόνο φόρτιση ευτυχίας, ευγνωμοσύνη ζωής.

Δεν είχε διδαχθεί απο κάποιον αυτόν τον τρόπο ελέγχου του νου.

Πίστευε πως απλά, ήταν η αρχέγονη γνώση που από γενιά σε γενιά έφτασε και στην ίδια.

Το μυστικό είναι να μπορείς να την 'διαβάσεις' κλείνοντας τα βλέφαρα.

Κάποια φορά είχε 'δει' πως ανέβαινε την ανηφόρα απο τον κεντρικό δρόμο προς την εκκλησία, στους Δελφούς.

Αριστερά της της φάνηκε γνώριμη η τοποθεσία.

Σαν να ήταν στα τέλη του 1920.Σαν να ήταν 10 χρονο κοριτσάκι και είχε έρθει για περιήγηση με τους γονείς της.

Αργότερα έψαξε στο google και διάβασε πως εκεί βρίσκεται η παλαιά εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου.

Δεν είχε πάει εκει στην πραγματικότητα στην ζήση της,

αλλά σαν πέρασε οικογενειακώς μετα απο μια 10ετία,απο τον αρχαιολογικό χώρο,

θέλησε να δει μήπως η 'μνήμη' της παιχνίδια τρελά της είχε παίξει.

Κι όμως ήταν εκεί. Η ανηφόρα, η εκκλησία, μόνον που τώρα πια είχε πολλά σπίτια και ξενοδοχεία.

.Πόσο δυνατοί θα ήταν οι άνθρωποι αν μπορούσαν να αντιγράψουν την συμπεριφορά των φυτών και των ζώων.!!!

Κανείς δεν τους δίδαξε να θυμούνται, να μεγαλώνουν να ζούν, να γονιμοποιούνται, να πεθαίνουν.

-Και αφού αισθανόταν ότι 'αποφορτίστηκε' όσο της χρειάζονταν, επανέρχονταν στο τώρα, χαμογελώντας. Τι νομίζεις δηλαδή πως είναι η ευτυχία..? μικρές όμορφες στιγμές.

Σκέφτονταν καθώς σηκώνονταν απο το παγκάκι,κοίταζε ψηλά,έλεγε ευχαριστώ σε κάποιο αόρατο σεβάσμιο και σοφό γέροντα κι επέστρεφε στη δουλεια.

ΥΓ.1η φωτο,παγκάκι στο πάρκου του φαρου Κακής κεφαλής στην Χαλκίδα.

2η φωτο:Παγκάκι ολο βρυα,στις πλαγιές του Κόζιακα.

3η φωτο:Παγκάκι στο δάσος του φθινοπώρου(διαδίκτυο).