Εις το βουνό ψηλά εκεί.

-ΜΑΝΗ........Bυζαντινό εκκλησάκι ,

χαμένο κάπου στον χώρο και τον χρόνο.!!!!!!

Και καθώς ανεβαίναμε τα περήφανα βουνά της Μάνης

και συζητούσαμε για την αντοχή και την σκληρότητα

εκείνων των Ανθρώπων, που από την πέτρα έχτιζαν πέτρα..

νά'το το πιάνει το μάτι μου σε μία στροφή

.Ένα εκκλησάκι λέω... το είδα.

Αποκλείεται λένε οι άλλες .

Μα είναι ίδιο με τις πέτρες γι'αυτό δεν το είδατε

.Επιτέλους προσεκτικά πιάνει άκρη η οδηγός και κατεβαίνω ..

εκκλησάκι χαμένο κάπου στον ΧΩΡΟ και κάπου στον ΧΡΌΝΟ.

Έμεινα εκεί να κοιτάζω με δέος.

Οι παραστάτες της πόρτας του μαρμάρινοι,

''κεντημένοι'' με βυζαντινά σχέδια.

Πάνω έγραφε κάποια χρονολογία,

που φαγώθηκε κι αυτή από τους αέρηδες και τον χρόνο.

Το καμπαναριό λιτό χωρίς σκάλα,

με ένα χοντρό σκοινί δεμένο το σήμαντρο της καμπάνας,

για να μπορούν να τη χτυπάνε απο το έδαφος.

Έπιασα τον νου μου να 'ταξιδεύει' στο μακρύ παρελθόν, την μάνα πάνω στο μουλάρι,

την κόρη να το έχει πιάσει από τα γκέμια και μέσα από χιλιοπατημένα πετρώδη μονοπάτια

να το οδηγεί εδώ,

παραμονές της γιορτής του να το ετοιμάσουν.

Φέρναν ασβέστη,νερό μέσα σε λαδίκες για την λάτρα, που από βραδύς τις είχαν γεμίσει απο το κεφαλόβρυσο του χωριού,μπαίνοντας στην ουρά πίσω απο κουτσομπόλες νοικοκυρές που τόχαν σε κακό να μην πουν εναν κακό λόγο για τον καθένα,και λαδάκι για τα καντήλια.

Μάζευαν απο το καλοκαίρι, καντηλαναύτρες (λουμίνια),κόβοντας προσεκτικά τα κλωναράκια του φυτού και αφαιρούσαν τους κάλυκες του, για να έχουν για όλη την χρονιά και για το καντήλι του σπιτιού, αλλά και για τα καντηλάκια των αγαπημένων τους στο νεκροταφείο, εκεί...στην πλαγιά.. που θέα είχαν στο απέραντο γαλάζιο...Το είχε υπό την προστασία της οι οικογένεια το εκκλησάκι.

Ο Αί΄Γιώργης ήταν πάντα ο προστάτης τους.

Όχι ότι το χωριό αδιαφορούσε, αλλά ετούτη η φαμίλια έρχονταν σχεδόν αχάραγα για να προλάβουν τις συγχωριανές τους, μην και δεν το συμμαζέψουν πρώτες.Περνούσαν την μέρα τους εκεί, περιμένοντας να έρθει το απόγευμα ο παπούλης,για τον εσπερινό,καθισμένος πάνω στο υπομονετικό γαί΄δουράκι του που μόνο του ήξερε την διαδρομή.Αφού είχαν αποφάει το μεσημέρι,έγερναν λίγο κάτω απο τις ψηλές πουρναριές,στρώνοντας ενα χράμι πάνω στις πέτρες.

Και για να μην πάει χαμένο το απόγευμα,η μάνα της έδειχνε πως να μαζεύει ταδιάφορα βοτάνια,που χρειάζονταν στο σπίτι,για πάσα νόσο.

Βαλσαμόχορτο,καντηλαναύτρες, και της έλεγε και την ιστορία τους,που την είχε μάθει απο τον παπαδάσκαλο.Είναι βότανο γνωστό από την αρχαιότητα και ο Διοσκουρίδης το αποκαλούσε «Γνωτέρα».Και αυτός και οι άλλοι γιατροί,συνιστούσαν τα φύλλα του φυτού κοπανισμένα με αλάτι με μορφή καταπλάσματος ως αντίδοτο σε δαγκώματα σκύλων. Τις χρησιμοποιούσαν ακόμα για την αντιμετώπιση των κονδυλωμάτων και των ελκών κάθε είδους και μορφής.

Μετά τα μέσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας,χρησιμοποιούσαν το βότανο στην εμπειρική ιατρική. Επίσης, θεωρείται άριστο ανθελμινθικό φάρμακο(για τα σκουλήκια των εντέρων) και ιδίως κατά των ασκαρίδων και των οξυούρων κατά των οποίων μάλιστα χρησιμοποιήθηκε και ο πυκνός χυμός του φυτού σε υπόθετα.

Σαν εγερνε λίγο ο ήλιος έφτανε κι ο παπας. Ξέπιανε το παπαδοπαίδι το σκοινί της καμπάνας και την χτυπούσε..ρυθμικό κάλεσμα για τον κάθε πιστό που θα βρίσκονταν μέχρι πέρα μακρια στο ακροθαλάσσι,αλλά και στα ψηλά και περήφανα κοτρόνια.

Γίνονταν η λειτουργία του εσπερινού, μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα.

Και κατόπιν όλοι μαζί,ο ενας πισω απο τον άλλον στο φιδογυριστό μονοπάτι,κατηφόριζαν για το χωριό,μέσα στο γλυκονύχτωμα..σαν τους θωρούσες απο μακριά πίστευες πως αερικά ήταν που μόνο σκοπό είχαν να ξεγελάσουν την ζωή..παιχνίδι σκληρό πονεμένων ανθρώπων.

Γιούλη Μαραβέλη 22/9/2012