είχε βαρεθεί να ακούει τον μαθητή του να παραπονιέται συνεχώς κι έτσι,
μια μέρα αποφάσισε να τον στείλει να του φέρει λίγο αλάτι.
Όταν εκείνος γύρισε πίσω, ο δάσκαλός του είπε να ρίξει
μια γερή δόση σε ένα ποτήρι και μετά να το πιεί.
«Πικρή» είπε ο μαθητής.
Τότε ο δάσκαλος είπε στο νεαρό να πάρει άλλη μια χούφτα αλάτι
και μετά να το ρίξει στην κοντινότερη λίμνη.
Ο μαθητής έκανε ότι του είπε.
Έπειτα ο δάσκαλος του είπε να το δοκιμάσει πίνοντας
από το νερό της λίμνης και τον ξαναρώτησε τι γεύση έχει.
«Γεύση φρεσκάδας» απάντησε ο μαθητής.
«Το αλάτι το ένοιωσες καθόλου;» ρώτησε ο δάσκαλος.
«Όχι» απάντησε ο νέος.
Στο σημείο αυτό ο δάσκαλος έπιασε τα χέρια του μαθητή και του είπε:
«Ο πόνος στη ζωή μας είναι σαν το καθαρό αλάτι.
Η ποσότητα του πόνου παραμένει η ίδια.
Όμως η ποσότητα της πίκρας που δοκιμάζουμε,
εξαρτάται κάθε φορά από το δοχείο μέσα στο οποίο βάζουμε τον πόνο.
Έτσι, το μόνο πράγμα που έχεις να κάνεις όταν υποφέρεις,
είναι να διευρύνεις την αίσθηση των πραγμάτων…
Πάψε να είσαι το ποτήρι.
Γίνε η ΛΙΜΝΗ !»
Πάρα πολύ όμορφο, πολύ διδακτικό και σοφό. Μακάρι να είχαμε την οπτική να σκεφτόμαστε έτσι ανοιχτά κάθε φορά. Καλησπέρα Γιούλη στο όμορφο σπιτικό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς όρισες Γιάννη.Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας αν η παιδεία συμπορευόταν με τον τρόπο ζωής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς σε βρίσκω Γιούλη. Πολύ διαφορετικός πραγματικά. Την καλησπέρα μου.
ΔιαγραφήΥπέροχο και τόσο διδακτικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάω προς τα πίσω όπως κατάλαβες να δω το μπλογκ σου
Καλησπέρα σου
Ευχαριστώ Αννα μου.!!!!
Διαγραφή