https://kentimataxalkidas.blogspot.com/

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2020

Οι καραβίδες του ποταμού.

 Το ποτάμι εχει τις πηγές του στα Βρυσιά Φαρσάλων,

Ενιπέα το λέμε.

Γεμάτο από νερό απλωμένο που ανάβλυζε μέσ' από τις πέτρες

καθώς ήταν στους πρόποδες του βουνού όταν κοιτούσες

έμοιαζε με ρηχή λιμνούλα,έδινε απλόχερα και χωρίς σταματημό

την δροσιά του στους ανθρώπους αλλά και στα ζώα,

το λέγαμε και το λέμε ακόμη, Γκιόλ'(Γκιόλι)

Η λέξη είναι τουρκικής προέλευσης, μιας και στα τουρκικά γκιολ=λίμνη.
Αγελάδες,πρόβατα και άλογα έπαιρναν δύναμη απο αυτό.
Και αφού περίσσευε πολύ νερό,φιδογύριζε ρομαντικά
μέσα στον κάμπο λαχταρώντας να συναντήσει το ταίρι του.
Εύφορος ο κάμπος με το νερό να μεγαλώνει
και να μεστώνει τα σπαρτά και τα άλλα γεννήματα.
Δεξιά κι αριστερά του,καβάκια.ιτιές,και μοσχο ιτιές.
Πλατάνια και καρυδιές δεν έβλεπες.
Η λαύρα του Θεσσαλικού κάμπου μέσα στο κατακαλόκαιρο,
δεν ήταν για τέτοια δέντρα.
Το καλοκαίρι που η ζέστη έφτανε τους σαράντα βαθμούς,
το νερό λιγόστευε σιγά σιγά..και το ποτάμι,
λόγω της άρδευσης των βαμβακοχώραφων, σχεδόν άρχιζε να στερεύει.
Εδώ σ'αυτό το χωριό ζούσαν οι γονείς της αείμνηστης μητέρας μου,
εδώ γεννήθηκε κι αυτή πίσω απο μια θημωνιά...15 Αύγουστο..
εδώ ήρθα κι εγώ ακολουθώντας τους γονείς μου απο τα Γιάλτρα της Αιδηψού,σ
το πέτρινο σκολειό του έμαθα τα πρώτα μου γράμματα.
Εδώ ήταν η μισή καρδιά μου,
γιατί η άλλη μισή στην Εύβοια είναι...
Μικρό και περίεργο κοριτσάκι που πάντα ήθελε να μαθαίνει
ότι έβλεπε ήμουν η ουρά του ...παππού.
Τον ακολουθούσα κατά πόδας, πότε στον μπαχτσέ
(ήταν πολύ μερακλής σ'αυτά,ακόμη και βασιλικά και κατιφέδες φύτευε ανάμεσα στα ζαρζαβατικά),πότε στα χωράφια και πότε στο ποτάμι
Τότε λοιπόν κατακαλόκαιρο,ήταν η καλύτερη περίοδος
που ο παππούς με έπαιρνε μαζί του
για να μαζέψουμε καραβίδες.
Το ποτάμι ήταν γεμάτο με ραγάζια (ψαθιά),καλαμιές,κάρδαμα
και τόσα χορτάρια,που νερό δεν έβλεπες.
Ο παππούς αναποδογύριζε τα χόρτα και απο κάτω
ήταν γεμάτος καραβίδες ο βυθός.
Τα καβούρια δεν καταδεχόμασταν να τα πιάσουμε.
Όταν πρωτοπήγα 4χρονο κοριτσάκι,
μου δάγκωσε το δάχτυλο του ποδιού ένας κάβουρας.
Απο τότε δεν συμπαθώ τα καβούρια.
Ενα σακί καραβίδες φόρτωνε στον ώμο του ο καλός μου
και τραβούσαμε για το σπίτι.
Από'κεί και μετά αναλάμβανε η γιαγιά η Σταυρούλα να κάνει την διαλογή.
Οι μεγάλες καραβίδες για γεμιστές,οι μικρότερες για βραστές
με αλατάκι για να τραβάει και λίγο τσίπουρο για τους άντρες.
Τις γεμιστές καραβίδες τις μαγείρευε η μητέρα μου,με συνταγή της γιαγιάς.

Για την γέμιση:
Μπαγιάτικου ζυμωτού ψωμιού την ψίχα τριμμένη με τα δάχτυλα.
Κρεμμύδια ξερά ψιλοκομμένα
Καννελο γαρύφαλλα τριμμένα
Αλάτι
Ελαιόλαδο σπιτικό.
Τσιγάριζε στο τηγάνι αυτά τα υλικά και τα έβαζε στην άκρη...
Τραβούσε με προσοχή απο τις ζεματισμένες καραβίδες
τα μικρά τους μόνον ποδαράκια με την' κοιλιά'
και στο κενό αυτό έσμπρωχνε την γέμιση.
Γέμιζε το ταψί με καβουρντισμένες φέτες κρεμμυδιών,
τριμμένες φρέσκες τομάτες,αλατοπιπέρωνε
και έστρωνε επάνω τις καραβίδες στριμωχτά.
Τον φούρνο τον είχε ήδη έτοιμο ο παππούς,
καίγοντας μπάλες άχυρων από τα σιτάρια που αλωνίζαμε στα χωράφια.
Τι θεσπέσια λαχταριστή μυρωδιά απλώνονταν σ'όλη την γειτονιά.!!!
Όλοι καταλάβαιναν ότι ο παππούς μου ο νοικοκύρης ΄μας έφερε καραβίδες.
Πριν κενώσει (σερβίρει) η μητέρα μου ,
έβαζε σε μικρές μερίδες αρκετά πιάτα να τα πάω στην γειτονιά.
ΓΙΑ ΤΗΝ ''ΜΥΡΩΔΙΑ'' ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!.
φωτο απο:https://media.vrbo.com/lodging/35000000/34020000/34012300/34012226/29eef5e6.f10.jpg


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΜΑΝΙΑΤΙΚΟ ΑΙΜΑ..

-  Έφτασα μισό αιώνα ζωής για να πάω να βρω τις ρίζες μου στη Μάνη. Κομματάκι δύσκολο μετά απο 170 χρόνια. Μερη τραχιά που σκληραίνουν τον χ...